می نشینم روبه رویم در قرار ِ بی کسی
سرخوشم از زندگانی در دیار ِ بی کسی
کس ندیدم در وفای ِ حضرت ِ تنهایی ام
بوسه از جان می زنم بر گل عذار ِ بی کسی
مست می گردم چنان، روح از تنم خارج شود
می کشم پیمانه ها را با شعار ِ بی کسی
زنده بادا هرچه نشأت گیرد از مستانگی
پس بزن جامی دگر بر افتخار ِ بی کسی
رانده گشتم از بهشت و آسمان، حتی زمین
جمله را مدیون از اینم؛ اعتبار ِ بی کسی
گر درختی بی ثمر را سالها پرورده ام؛
تا چنین روزی ببینم شاهکار ِ بی کسی
گشته ام کل ِ جهان را کهکشان بر کهکشان
بلکه یابم همرهی را در مدار ِ بی کسی
دست ِ رد بر سینه ام خورد از تمامیّ جهات
له شدم در زیر ِ مهر ِ پرفشار ِ بی کسی
روز ِ مرگم نعش ِ خود را می کشانم روی ِ دوش
تا در آن دم هم نباشم شرمسار ِ بی کسی
زحمت ِ توحید و حمدم هم، به روی ِ گردنم
شادزی روح ِ عزیزم در مزار ِ بی کسی
دوستت دارم حسن جانم، تو را بیش از خودم
چون تویی جان ِ دلم! تک یادگار ِ بی کسی
این همه توصیف یعنی باز غافل گشته ام؛
از خدای ِ مهربان، آن کردگار ِ بی کسی
کاش روزی متصل گردم به راه ِ عشق ِ او
تا مرا خارج کند از گیر و دار ِ بی کسی...
پی نوشت : 💔
بسیار تا بسیار زیباست
آفرینتاان
موفق باشی پسر خوب