لـــمس آبــــــــی

ای بوسه ی گرم زنخدان
در هزاره های یخبندان،
ای برج لالایی در گوشوار پرنده،
ای فرشته ی چمیده بر قلب،

الماس قناری زرد  بر میانه ی دو گنبد نقره،
ای حسرت هلال کوهستان، 
 فواره های عطر، از دودخان گنگ دهانم،
به گاه نام زیبایت!

ای خودنویس نفیس
که با شراب شمعون پی میکنی،  ترَکهای  بی بهای جهان را..
تو!
یاقوت کبود مصری، 
بر عصب تن
هزار سحابی عطش میپاشی
به نغمه ی برهنه ی رقصیدن
.
.
.
انگور کولی ام!
شیرین بیان دقایق ام!
در دستهای منـ
این غنچه های برف،
_بر خس خس سینه ام
در انعکاس زمرد ظریف چشمانت_
بر کشاله ی درختان امازونیت
در حاشیه های دامن مسحورم
هر جا که غزاله ی غزلی دارم، غمگین،
هر گاه که معبد کهنی دارم، از شُکوه،
ای گرانبهای گرانبهاترین!
ای چشم ببر شرقی در هره ی پنجره ام
ای آیه ی  اثیری در کوهپایه های جهنم، 
ای باران تورمالین،
بر شانه های زخمی زمین ، پیش از هر گناه!..،،،
.
.
.

دوستت دارم و
دوست داشتن تو چنان
لمس آبی زندگی، بیتاست

_هر جا که هستی و هستم
انجا که میخواهمت،

دیوانه و

دیوانه و 

شیدا...   . _