شعرانگی

هر چند " فرصت " را نشنیدم اما دل دل اجازه نداد برای تامل بیشتر پس با اجازه.
سلام و عرض ادب خدمت دوستان عزیز ناب
قبل از ورود به نقد بد نیست اشاره ای داشته باشم به اتفاقات اخیری که در سایت افتاد و کمی تا قسمتی از آن اطلاع دارم و تا حدودی هم چون بعضی از پست ها پاک شده بودند نتوانستم دقیقا از آن مطلع شوم. ولی موردی که به نظرم قابل تذکر بود صحبتی است که چندی پیش در زیر شعر یکی از استادبانوهای محترم همین سایت با دوست و استاد بزرگوارم جناب شیخی ( دیوانه ) داشتم و دقیقا یادم هست که متذکر شدم بعضی از آقایان تا کم می آورند چشمهایشان را می بندند و دهانشان را باز می کنند و الباقی قضایا ...
البته صابون چنین شرایطی چند وقت پیش به تن بنده هم خورد که ترجیح دادم از این به بعد بیشتر خواننده باشم و شنونده تا حداقل به کسی برنخورد.
از حاشیه که بگذریم چندی است ستاره ای در آسمان این سایت درخشش گرفته و "پریش" است. دنبالش که کردم تعداد آثار فاخرش می چربید به اشعار معمولی اش. از طرفی هم نشان داده که دستی بر آتش نیما دارد. ولی در کل " پریش " نشان داده که شناگر قابلی است در بحور عروض که شاهد مثالش آثار فاخر اوست در اوزان و بحور متفاوت که از او خوانده ایم. پس توصیه می کنم به دوستانی که تازه می خواهند در بحور عروضی تمرین شنا کنند. مطمئن باشید می توانید روی نجات غریقی " پریش " حساب کنید و تن واژه ها را به بحور عروض بسپارید که او علاوه بر این که شناگر قابلی است می تواند نقش نجات غریق را هم خوب بازی کند.
اما کمی هم برسیم به " شعرانگی " پریش که به قول خودش: اشعار من فدای سرت نوبهار من! با تیغ خود ببر سر قربانی مرا. مجوزی صادر کرده است برای قربانی کردن شعرش با تیغ البته برای نوبهارش هرچند مطئنم من نیستم ولی از نمد این مجوز برای خودم کلاهی می سازم.
غزلی در وزن مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن. وزنی ظریف، محاوره گونه، ساده و پرکاربرد و البته بارزه ی این غزل اختصار و پرمایگی آن است که این حقیر بی چانه را به پرچانگی واداشت.
غزل با مطلعی بسیار نرم و روان شکل می گیرد.
هرگز مپرس راز پریشانی مرا
راز غزل‌سرودن طوفانی مرا
در بیت دوم شاعر در فدا کردن واژه ها و احساسش دریغ نمی کند و پیشکی اش را به تیغ نوبهارش می سپارد برای قربانی کردن و این حس قوی آزادگی را در مخاطب ایجاد می کند که از هر شاعری هر چند کارآزموده باشد این طور ساده و روان برنمی آید.
اشعار من فدای سرت نوبهار من!
با تیغ خود ببر سر قربانی مرا
اما در بیت سوم که درونمایه و محتوایی غنی دارد
انسان از ابتدای ازل ممکن‌الخطاست
ای آسمان! بفهم پشیمانی مرا
شاعر گلایه اش را به نرمی و با حالتی افتاده و خاکسار به آسمان ( شاید خالقی که در آسمان جا خوش کرده ) ارائه می کند که قابل تمجید و تحسین است.
ولی نمی شود که فقط تعریف کرد و ان قلت نیاورد. در بیت چهارم شاعر دچار پریشانی گفتمان است:
وجدان همیشه محکمه‌ای در کنار ماست
پیدا کنید علّت ویرانی مرا
شاید می شد اینگونه نوشت:
وجدان اگرکه محکمه‌ای در کنار ماست
پیدا کند علّت ویرانی مرا
شاید اینگونه شاعر می توانست این بار سنگین را با یک جاخالی ( البته نه از نوع جاخالی های سعید معروف ) بلکه ظریف تر می انداخت گردن وجدان و خود را خلاص می کرد از گرانی این بار.
آن لحظه‌ای که بوسه زدم بر دو دست عشق بوسیده است عشق تو پیشانی مرا
وقتی نصیب شد که بخوانم غزل؛ ولی دزدی ربود حس غزل‌خوانی مرا
ابیات آخر این غزل مخصوصا بیت مقطع زیرکی و بندگی شاعر را با ظرافتی کامل به رخ مخاطب می کشاند. ولی مخاطب یادش باشد که ( دزدی ) را با ( یاء ) نکره بخواند که منظور شاعر ( یک دزد " که البته کار دزد همواره ربودن است " ) باشد.
عزت زیاد