مرابگیر درآغوش هرچه باداباد

تمام فلسفه ها را شکست خواهی داد

اگر چه می روی  آخر نمی روی از یاد

خدا نشسته به دقت تو را تراشیده ...

عجیب نیست نباشد شبیه تو همزاد

نمی توانم از عشق تو دست بردارم

به رغم اینکه سرم را تو می دهی برباد

برای دیدن تو کوچ کرده اند انگار .....

پرنده ها همگی سمت نا کجا آباد

مرا ببخش که خوابم نمی برد هرشب ...

مرا ببخش اگر جغد در دلم افتاد

شب جنون زده از دست می برد من را

شبی وخیم تر از زخم روزگار کساد

و روز بعد کلاغی درآسمان می خواند

که قورت داده مرا گریه های بی فریاد

بیا دوباره سراغم اگرچه خواهی رفت ...

مرا بگیر درآغوش هرچه بادا باد

مرا بسوز و بمیران که چشم های تو ...

تمام هستی من را به باد خواهد داد

کلاغ رفت و نخواند آخرین نگاه  مرا ....

سفر بخیر تو را من نمی برم از یاد ........

سید مهدی نژادهاشمی