پری

پری، تو شاه جهانی سرود خوانی و مانی
به روزگار جوانی که گفته راز،زمانی
که این خیال نپاید سرشک غم نگشاید
در شکسته دل را، چنان که افتد و دانی!
پری، تو واژه عشقی برای شعر نخوانده
ازین غزل نتوان یافت حد و حصر زبانی
نگار من تو نه آنی که واژه وقت خطابت
میان شعر من وتو بیاید و تو نمانی.
پری، تو کیستی که از سرود من نگریزی
فرشته سانی و انسان؟ نه اینی و تو نه آنی
سبد سبد گل عشقی، گهی سپید و سیاهی
زمانی ازچه نهانی؟ ازین مکان به مکانی؟
من این ترانه نگفتم که دست گیرم و دانم
به وزن شعر بیفزایی ار ترانه بخوانی.
پری، به بزم نهانم بیا شبی که دل من
به یاد روی تو می گرید آشکار و نهانی
فرشته عشق چه داند، پری جگر ندراند
تو بیش ازین دو، چه حالت به اتفاق ندانی؟
پری، به عیسی رویت قسم که مریم بغضم
گرفته صبر و قرار از عروس بکر معانی
به رای مردم چشمم که انتخاب کند دل
بیا و یکسره تنفیذ کن به دستِ امانی
پری، به حصر تو بنشسته سالیان درازی
دلم، امید تو دارد مگر به خط و نشانی .
جهان حدیث تو گوید اگر زمان بگذارد
زمین ضیافت رویت کند به رنگ و کمانی