نرو ، ساده دوستم داشته باش

اینجاهنوز تاریکی ست

زندگی اجبار یک تکرار

به رنگ مات تنهایی ست

 آنگاه که حنجره ِ  تنهای من ، به فریاد می اندیشید

رسوخ را تجربه کرد

به من بگو

به ازدحام کدام کوچه خوشبخت بنگرم

وقتی دریچه ها مسدود باشند ؟!

باید به مترسک بگویم

دست هایش را باز نکند

کسی به آغوشش نخواهد رفت

کاش میدانست

ایستادگی همیشه تنهایی دارد

مرا ببخش

نمی دانم گناه توست

یاعیب چشمهایم

 که بعد ِ تو

تمامی عالم  ، از چشمم افتاده اند

جسارت مرا ببخش

می دانم ،  با او شاد تری

نمی روم

نرو ، ساده دوستم داشته باش

اگر پیله میکنم، کمی تحمل کن

پروانه خواهم شد