انگار سالهاست ...

انگار سالهاست ، می میرم
رگهای بی رنگ جانم 
متورم می شود 
وبه پاره شدن ، نزدیکتر
انگار سالهاست ، می گریم 
در خیال ِ خزان خورده ام
که چگونه در سوگ خود
تنها گریست
انگار سالهاست ، جا گذاشتم
خنده هایم را در اتوبوسی 
 که به سمت کوچه خوشبختی  ، می رفت
انگار سالهاست ، سپردم
به  گنجشکها که 
هوای دلتنگی ام را داشته باشند
انگار سالهاست ، می گویم
دلم تنگ می شود ساده
به من بهانه ای بده
اما حالم خوب است
انگار سالهاست ، می نویسم
خستگی هایم را بر بال پروانه
تا پنهان شود تمام غصه هایم ....
اکنون ماندم و خاکستری
به خودم می گویم 
کمی صبور باش ، بانو
کسی برای بوسیدن خود
خلق نشده....