دریا (تقدیم به استاد ترمک)

می شود باز برایت دو سه خط شعر سرود 

می شود قصه ی گمگشته ی اعجاز نوشت 

می توان مهر تو را برد و  به پیشانی ماه 

اسم زیبنده ی نقرابی ترمک بسرشت  

می زنم باز به دریای پر از رمز غزل 

به خیالم رسد این وهم که شاعر شده ام 

من ندانسته ام استاد خودت دریایی 

چه بگویم که از اوصاف تو قاصر شده ام 

منم این جا که به مرداب خطرناک ادب 

چشم در راه شمایم که بگیری دستم 

مهرت افسانه ی شیرازی مخصوصی شد 

که از آن مثل سه صد ساقی و  مطرب مستم 

گلشن از عشق شما بود  که صد گل پرورد 

گر نه بی روی تو چون قلب کویرستان است 

ای همه لطف و  محبت به شب سینه بتاب 

لطفتان بر دل خشکیده ی من باران است