فردا

بنازم ناز آن وعده ، که شیرین کرده فردا را

که تا فردا به بار آرد ، درخت این تمنا را

مرا عمریست این سودا ،در این بـُن میوه می جوید

زنم یک تیشه بر ریشه ،چو فردا گشت ،سودا را

ز غم اشکی چکد آنسان از این ایام بی فردا

که در صحرای غم ترسم ،کند همت ،به گل پا را 

سرشکم در پی سودا ، ز دل بار سفر بسته

ازین ترسم که حیثیت ، رود زین قطره دریا را

کسی سنگی اگر دارد در این تالار آیینه

ز بسیاری  نقش اینجا ،همان بــٍه بشکند ما را

که هر سنگی رها سازد ز من رنگی جدا سازد

شکستن منکسر کرده، ز من هر طیف ِیکتا را

رضا کی خلوتی دارد ،بدون ِ یاد ِ چشمانت

که خلوت باشد آنجا که ، ز خود خالی کنم جا را

بیا که با تو هر حزنی ،ز جانم رخت می بندد

بیا با نور چشمانت ، چراغانی کن اینجا را