آغوش ِ وداع

آغوش ِ وداع ِ من و جان ، دیدن او بود

فارغ شده مستی ِ من از حجم  ِسبو بود

شک نیست تجلی تو در منظره درج است

کین دیده به هرسو نظر انداخت نکو بود

آنجا که کند اصل ِ تو را بر تو پدیدار

ادراک کنی کآینه هم خصم و عدو بود

سجاده عبادتکده ی اهل ِ فنا نیست

از بس غم  ِحاجات در آن ، بغض ِگلو بود

با عشق ، ترقی بــِنــِگر قطره ی خون را

در منزل ِ عشق این نجس از بهر  ِ وضو بود

در هر خــَم  آن زلف  ، رها از غم جان باش

هر جان شده دلبسته ی مو ، بسته به مو بود

در منزل ِ خویش است و رسیدست به مقصد

سرگشته ی او ، هر که دلش کوی به کو بود

تزویر روا نیست به پیکار  ِغم  ِعشق

باید که چو او خنجر  ِخود بسته ز رو بود

در هجر درست است رضا جامه دریدست

آنگونه دریدست که قابل  به رفو بود