کعبه می شود جانم!

بر واژه گانم رنگی از خیال میکشم!

تا از شاخ خمیده ی بید مجنون!

پیش قامت عشق,

رنگ سبز برگ بی خیالی را

بر جامه سرخ روحم دوزم!!

.....................................

ابر بی بارانِ خفته در آغوش غروب

به تن کرده لباس افتاب!

آسمان را به مهمانی غروب خونین دریا می خواند!!

در جستجوی دست گم شده!

شعر می سازم اندام درخت را

از ایت شعور!

اندم که خدا روی عرش مهرم قرار میگیرد!

کعبه می شود جانم!

برای قابیل تنم.