عشق آغاز دوست داشتن است.

عاشق شدن بهتر است یا دوست داشتن؟
لطفا به سوال و پرسش بالا ابتدا با برداشت شخصی خود وبعد به استناد نظریات دیگران! دیدگاه تان را مرقوم بفرمائید. ممنونم می شوم
پ .ن
اینجا شعرناب است اجباری در کاری نیست هر شخصی فارغ از هر نوع جنسیت و رنگ و پوست آزاد است هر طور دوست دارد بنویسد و نظر بدهد( نقدی نسیه ایی ،تخصصی ، مبتدی، اماتوری، به قول ترک ها بلیز می مثل من ... ) تنها و تنها باید در حیطه ادب و دور از دخالت درسیاست به صورت علنی باشد . همین
مدیر موسس سایت ادبی شعرناب
فکری احمدی زاده

عشق علاوه برآنکه انواعی دارد مفهومی انتزاعی است و بدون شک تعریف آن با استفاده از واژه‌ها یکی از دشوارترین کارهاست. این درحالی است که حتی درباب ماهیت عشق هیچ نظریه مشترک و عموماً پذیرفته شده‌ای وجود ندارد. همیشه در زمینه عشق ابهام و سردرگمی‌هایی وجود داشته است تعریف حقیقی واژه ی عشق ممکن نیست وعده ای هم گفته اند انسان عاشق بهتر است ازعشق تعریفی ندهد چون اگر تعریف کننده ، خود عشق می ورزد، مسلما تعریف او صحیح نخواهد بود؛ زیرا این پدیده غیر عادی به تمام اندیشه و مشاعر او مسلط می شود . مثلااگر عاشق بخواهد عشق را تعریف کند ، مفاهیم موجود در تعریف ، با وضع روانی عاشق رنگ آمیزی می شود و به اصطلاح مولوی تعریفش بوی عشق می دهد!
اما به نظرمن ادم عاشق تعریفش حقیقی تره ازعشقه چون اون رو باتمام وجودش درک کرده وهر کسی هم به تناسب تجاربی که درراه عشق داشته تعریف وعقایدش دراین باره متفاوت هست .............
من معتقدم عشق درجه ی اعلای دوست داشتن ومحبت است وجدایی ناپذیرند این دو مقوله ازهم
وعشق ورزیدن ودوست داشتن یک هنربزرگ است وحکمت خداوند که اگرنباشد دنیا می لنگد
چون اساس آفرینش جهان ، عشق حق به جمال و جلوه خویش است ؛ زیرا، دوستی ذات خود ، یکی از اسباب عشق است . خداوند نیز به عنوان برترین موجود، به دلیل عشق به ذات و جلوه جمالش ، جهان را پدید آورد: «کنت کنزا\\" مخفیا\\" فاحببت ان اعرف فخلقت الخلق لکی اعرف ؛ گنج پنهانی بودم که دوست داشتم شناخته شوم ، پس آفریدگان را آفریدم تا شناخته شوم
بنابراین نخستین کسی که عشق ورزید، خدای تعالی بودخداوند متعال بر اساس همین عشق به خویش است که مخلوقاتش را نیز دوست می دارد چنان که مبدا عالم ،خداوند متعال است ، مبدأعشق نیز اوست . عشق مانند وجود، از ذات حق به عالم سرایت کرده است . عشق انسان زاییده عشق خداست .یکی ازدلایل واسباب عشق میل به کمال طلبی است همه هستی میل به کمال دارد. کمال طلبی آمیخته با حب بقا است که هر دو تبلور محبت به ذاتند. همه موجودات در پی آنند که چیزهایی را به دست آورند و بهره وجودی شان را بیش تر کنند. هر موجودی در پی کمال متناسب با خود است . دانه گندمی که روی زمین قرار گرفته و با شرایط مساعدی شکافته شده ، به تدریج می روید، بی شک متوجه آخرین مرحله همان بوته گندم است که رشد خود را تکمیل کند، سنبل دهد و دانه های زیادی بار آورد. انسان نیز می خواهد سعه وجودی بیش تری بیابد و علم ، قدرت ، اراده و حیاتش نا محدود و مطلق باشددستگاه آفرینش با تربیت تکوینی خود کمال خواه و کمال جوست و به همین سبب است که با وجود تمام سختی ها و موانع ،عاشق کمال است و برای رسیدن به آن ، از هیچ کوشش و تلاشی فروگذار نمی کند؛ به بیان دیگر این فطرت کمال خواهی است که موجودات را عاشق ساخته است
اگر خداوند عشق و محبت را نمی آفرید نقص محسوب می سد چون عشق و محبت ، کمال محسوب می شود و خداوند در درجه اول تمام صفات کمالی را به صورت نامحدود دارد و سپس به صورت محدود به دیگران می دهد وعشق نیز این چنین است
پس به عشق چیز بدی نیست حالا هرنوعش که باشد ......................
خودعشق بدنیست این ما ادمهایم که از عشق تابو ساخته ایم چون خوب درکش نکرده ایم
عشق می تواند باعث سازندگی بالندگی وکمال انسان باشد
دل بی عشق به هیچی دردی نمی خوره ودوست داشتن زیباترین هدیهی خداوند به بشره
گرچه این راه بسیار پرخطر است همانطور که استاداحمدی زاده تعریفی متفاوت وزیبا ازش ارائه داده اند
وگفته اند: عشق حرکت نهنگی ست رو به ساحل!
عشق یعنی خطر کردن نترسیدن و به خاطر کسی که دوستش داری به اب وآتیش زدن واین نهنگ امکان داره
هرلحظه به گل بنشینه ودورشه ازدریا وبمیره اما دست خودش نیست جریان دیگری اورابه سمت مرگ می کشاند!
به راستی که عشق واقعی همینجوریه عاشق درحال دست وپازدنه درسختیه عاشق کله شقه وبرخلاف جریان اب شنا می کنه
وبراستی باید عین نهنگ قوی بود دراین راه ...........
یکی دیگر از ویژگیهای عاشق که استادبه زیبایی درشعر اخری ازش سخن گفته اند نداشتن غروره
آنجا که می گویند
درعالم عشق غرور معنایی ندارد !!
وبراستی هم که درسته چون عشق وغرور باهم جوردرنمیاید حال عشق به خدامی خواهد باشد یاعشق به همنوع
انسان مغرور نمی تواند عاشق باشد حتی عاشق خدا هم نیست چون خودخواهه وخودش رو فقط می بینه یکی از ویژگیهای افراد خودخواه غرورا حمقانه وبیش ازحد شونه وادم مغرور سرخم نمی کنه درمقابل هیچ کس حتی خدا وبندگی نمی کنه
درحالیکه عاشق واقعی کمر خم می کنه درمقابل معبود ومعشوقش ..............حال زمینی می خواهد باشد ویاهم آسمانی
چون عاشق واقعی درپی بدست اوردن دل معشوقشه به هرنحوی واگر نخواهد ونتواند ازخودش بگذرد هیچ گاه عاشق نبوده!!
شعر پایانی به نظرم نکته ی کلیدی وتفکربرانگیزش همین بود وبسیارزیبا تصویرسازیهای تروتازه منظورشاعر را به مخاطب القا می کنه واین یعنی همان معنای افراغ اندیشه یعنی رسالت یک شعر که علاوه براینکه لذت هنری داره وشورانگیزه معنای بلندی هم درخودش نهفته داره واین قدرت قلم استاد احمدی زاده را می رسونه که همیشه درکوتاه ترین جملاتشون بزرگترین اندیشه ها نهفته است !
البته اینها نظرمن بود وفقط برای شرکت دربحث امیدوارم سردوستان رادرد نیاورده باشم!

سلام
چه بحث جالبیست استااد بزرگوار و بحث برانگیز
در مورد نظر شخصی من عشق نوعی تمایلات ناگعانی و در لحظه میتواند باشد
من عشق و دوست داشت را مثل یک معادله فرض میکتم یم معادله دو مجهولی دودو شرطی.عشق میتواند به دویت داشتن ختم شود اما تنها و کافی نیست. کسی که یکی را دوست دارد به طبع حتما عاشقش هم هست. پس دوست داشتن مقدس تر و با دوام تر و در مرحله کمال بیشتری است.
من به شخصا اونی رو که علاقه دارم دوستش دارم همراه با عشق.

من عشق در درجه بالاتر از هوس و پایین تر از دوست داشتن میدانم.

عشق یک جوشش کور است و پیوندی از سر نابینایی
دوست داشتن پیوندی خود آگاه و از روی بصیرت روشن و زلال
عشق بیشتر از غریزه آب می‌خورد و هرچه از غریزه سر زند بی ارزش است
دوست داشتن از روح طلوع می‌کند و تا هرجا که روح ارتفاع دارد همگام با آن اوج می‌گیرد
عشق با شناسنامه بی ارتباط نیست، و گذر فصل‌ها و عبور سال‌ها بر آن اثر می‌گذارد
دوست داشتن در ورای سن و زمان و مزاج زندگی می‌کند
عشق طوفانی و متلاطم است
دوست داشتن آرام و استوار و پر وقار وسرشار از نجابت
عشق جنون است و جنون چیزی جز خرابی و پریشانی “فهمیدن و اندیشیدن “نیست
دوست داشتن، دراوج، از سر حد عقل فراتر می‌رود و فهمیدن و اندیشیدن را از زمین می‌کند و باخود به قله‌ی بلند اشراق می‌برد
عشق زیبایی‌های دلخواه را در معشوق می‌آفریند
دوست داشتن زیبایی‌های دلخواه را در دوست می‌بیند و می‌یابد
عشق یک فریب بزرگ و قوی است
دوست داشتن یک صداقت راستین و صمیمی، بی انتها و مطلق
عشق در دریا غرق شدن است
دوست داشتن در دریا شنا کردن
عشق بینایی را می‌گیرد
دوست داشتن بینایی می‌دهد
عشق خشن است و شدید و ناپایدار
دوست داشتن لطیف است و نرم و پایدار
عشق همواره با شک آلوده است
دوست داشتن سرا پا یقین است و شک ناپذیر
از عشق هرچه بیشتر نوشیم سیراب تر می‌شویم
از دوست داشتن هرچه بیشتر، تشنه تر
عشق نیرویی است در عاشق،که او را به معشوق می‌کشاند
دوست داشتن جاذبه ای در دوست، که دوست را به دوست می‌برد
عشق تملک معشوق است
دوست داشتن تشنگی محو شدن در دوست
عشق معشوق را مجهول و گمنام می‌خواهد تا در انحصار او بماند
دوست داشتن دوست را محبوب و عزیز می‌خواهد و می‌خواهد که همه‌ی دلها آنچه را او از دوست در خود دارد، داشته باشند
در عشق رقیب منفور است،
در دوست داشتن است که: ”هواداران کویش را چو جان خویشتن دارند”
عشق معشوق را طعمه‌ی خویش می‌بیند و همواره در اضطراب است که دیگری از چنگش نرباید
و اگر ربود با هر دو دشمنی می‌ورزد و معشوق نیز منفور می‌گردد
دوست داشتن ایمان است و ایمان یک روح مطلق است
یک ابدیت بی مرز است، که از جنس این عالم نیست


دکتر علی شریعتی

درود بر سید بزرگوار و استاد ارجمند
نظرات دوستان رو خوندم و استفاده کردم اما نظر حقیر:
در عالم ماده و جهانی که ما هستیم لذت بردن از پدیده ها و اتفاقات برای انسانی که مدام در حال کسب تجربه هست یک امر طبیعیه..بنابراین کافیه تا لحظه ای پدیده ای یا احساسی یا اتفاقی خوشایند به نظر برسه.بلافاصله به سمت تجربه کردن گام برمیداریم و اگر در این تجربه رازهایی نهفته باشه که حتما هست به مکاشفه میپردازیم..کشف این رازها نهایتا مارو علاقه مند میکنه .این علاقه مندی میتونه اخلاق نیکو در یک انسان یا صورت و سیمای زیبا و یا جذاب باشه یا یک غذای خوب با عطر و طعمی که مورد پسند قرار گرفته یا یک فن باشه که هرروز درحال دگرگونی هست.انسان کمال گرا هست و به دنبال بی نهایت بنابراین می گوید دوست دارم چرا که از کشف راز لذت می برد.اما تمام این اتفاقات از یک لحظه شروع شده که اون لحظه فقط یک هوس بوده.یعنی دوست داشتن از پله ی هوس میگذره..اما عشق....عشق مربوط به ذات خداوند یا وجودیست که در کائنات تجلی پیدا کرده و مربوط به عالم معنا میشه..تنها یک وجود بی نهایت میتواند عاشق باشد چون در عالم معنا هوسی وجود ندارد..انسان از ریشه ی نسیان یعنی فراموشکار آمده.پس همین قدر که بتواند دوست داشته باشد رسالت خود را انجام داده و از آن جایی که به دنبال بی نهایت است عشق را فقط میتواند هدف قرار دهد یا الگو و برای اینکه شدت دوست داشتن و علاقه ی خود را براز کند میگوید عشق.چون ذات انسان و وجودش مادی نیست و اصولامتعلق به خودش نیست فقط میتواند درک کند که دوست داشتن محدود نیست ولی نمیتواند عاشق باشد

سپاس از شما

سلام بر بزرگ مرد ادبیات معاصر ایران


عاشقانه هایتان زیباست .نفستان حق .


عشق و دوست داشتن از موهبت هایی است که خداوند به انسان عطا کرده است . هر دو نیک اند و شیطان عاری از آن .
هر چه مصرف شود بیشتر می شود و تکثیر می یابد .
خرجی ندارد و ضرری متوجه انسان نمی شود . حتی باعث شور و شعف می گردد و محرک و انرژی لازم را برای آدمی به ارمغان می آورد . عشق و دوست داشتن را نمی توان از هم جدا فرض کرد یا یکی را بر دیگری برتری داد .
عشق و دوست داشتن را باید پرورش داد و تکثیر کرد اگرنه شقاوت و بی رحمی جایگزین آن می گردد .
بهترین عاشقی که می شناسم خداست .
عشق چراغ راهتان بادا .

با سلام و احترام محضرتان استاد عالی مقام جناب ملحق بزرگوار


موضوع جالب و مهمی است
حدیث قدسی وجود دارد که در آن خداوند می فرماید :

\"من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی احبنی و من احبنی عشقنی و من عشقنی عشقته و من عشقته قتلته و من قتلته فعلیّ دیته و من علیّ دیته فانا دیته\"
آن کس که مرا طلب کند، من را می یابد و آن کس که مرا یافت، من را می شناسد و آن کس که مرا شناخت، من را دوست می دارد و آن کس که مرا دوست داشت، به من عشق می ورزد و آن کس که به من عشق ورزید، من نیز به او عشق می ورزم و آن کس که من به او عشق ورزیدم، او را می کشم و آن کس را که من بکشم، خونبهای او بر من واجب است و آن کس که خونبهایش بر من واجب شد، پس خود من خونبهای او می باشم.
این حدیث به صورت مرسل و بدون سند نقل شده است و چون در باب احکام نیست و حجت تعبدی نمی باشد، مرسل بودن آن عیب اساسی به حساب نمی آید.
این حدیث را محدث و محقق بزرگ فیض کاشانی (م.1091 ه.ق) در کتاب خود به نام کلمات مکنونه و همچنین آیت الله سید نور الله جزائری ( م.1384 ه.ق ) تحت عنوان حدیث قدسی، در کتاب الخصائص الزینبیه نقل نموده اند. بنابراین حدیث مذکور از حیث سند دارای مدرک خوبی می باشد.
و با تعابیر دیگری هم در کتب حدیثی نقل شده است.(محدث عاملی، الجواهر السنیه (کلیات حدیث قدسی) ترجمه زین العابدین کاظمی خلخالی، تهران، دهقان، 1380 ش، ص 191 و علی مشکینی، تحریر المواعظ العددیه، قم ، الهادی، 1424 ق، ص 446.)

«عشق»( در قرآن ) :

عشق ، افراط در محبّت است و در قرآن از آن تعبیر به شدّت حُب شده است: «وَ الَّذِینَ آمَنُوا اَشَدُّ حُبًّا للهِ» (بقره آیه 165 ) و «قَدْ شَغَفَها حُبًّا» ( یوسف آیه 30 )
خداوند خویش را – در خبر – به شدّت ِحب توصیف کرده است ، جز آن‌که بر حق تعالی نام عشق اطلاق نمی‌شود، و عاشق و عشق، در هم پیچیدن حب است بر مُحب، به طوری که در تمام اجزایش رفت و آمد می‌کند.

البته با فرض اینکه \" عشق \" در اندیشه ها معنای دیگر نیافته باشد ، درست این است که بگوییم عشق ورزیدن بهتر و برتر از دوست داشتن است .

خاطره ای از استاد علامه جعفری نقل میکنم :
ایشان می فرمودند ، روز پسری به پدر و مادرش میگوید که دیگه وقتش رسیده و من عاشق شده ام و عشق من را دیوانه کرده است !! والدینش میگویند فدایت شویم این که غصه ندارد شما بفرما به کی عاشق شدی ، میرویم خواستگاری و مشکل عشق تو هم حل میشه ، پسر بر میگرده به پدرو مادرش میگه که بله خیلی عاشق شده ام اما حالا شما هر کی رو بخواهید من قبول دارم مهم نیست کی باشد !!!!!!!!!!!!!
اگر عشق و عاشقی را اینجور فرض کنیم تکلیف معلوم است باید بگوییم دوست داشتن بهتر از اینجور عشق ورزیدن هاست
متاسفانه امروزه از عشق اینجور بهره برداری میکنند .

استاد در فقره ی دیگر میفرمودند :
سازمان حمایت از حیوانات ، لطف کنید یک سازمانی تحت عنوان سازمان حمایت از کلمات و واژه ها تشکیل دهید تا هر کی از راه رسید به جان واژگان و کلمات نیافتد
یارو تا صبح در میخانه ها سر می کشد سحر کنار خیابان افتاده و مست لایعقل میفرماید عاشق شده ام !!!!!!!
اینست عشقی که در جامعه امروزی ما ، از آن تعریف می شود . ( متاسفانه )

قرض اینست که \" عشق \" به معنای واقع کلمه از دوست داشتن اولی است . ( بنا بر آنچه که گذشت )

عشق اگر جایگاه مقدس خود را داشته باشد تحقیقا از دوست داشتن بهتر است

عشق ورزیدن بهتر از دوست داشتن است

من عشق می ورزم به آنکه دوستش دارم