عجب حس غریبی دارم!

عجب حس غریبی دارم !
تیمار وزینی
 بر شبح افکارم ، چیره 
دلم بد فُرم سنگینی نگاهش را تحمل 
خیالم تهی ... از هر آرزویی
مقصودم... امکانی محال 
وجودم خالی ز هیاهو
در ضمیر مشوش م ، سایه ثقیل سکوت را مُرتسم 
چند وقتی است که ؛ بدون قصد قبلی
روزه ی خموشی ادا
زانوی غم را مهمان آغوش م 
برودت پندارم
لرزشی در وجودم منبسط
آرزوی نگاه گرم را تمنا....
امان از
 تحسر !
.
.
تنم
جرعه ی عشق اقتضا
و
محتاج تلنگری 
تا نصف النهار یخ زده احساسم ذوب....
و بهار را مجددا تشدید
افسوس از این حسرت
عجب تلاش بی فرجامی
عجب خیال خامی
انگار سالیان سال مرده ام
و فقط تکرار روزهای تکراری در نظر جلوه
فراسویی این نگاه تب دار
قبله ی  آمال م نا پیدا ....
سجاده ی عشق را به کدام سو سوق دهم؟؟؟
لوس کدامین رود را شکافته؟؟؟
تا نهال زلال را لمس
و غسل اذهان را اجابت
نمیدانم؟
در چه فصلی
 دعای نیمه شبم را 
در آغوش کدامین زنِ هرزه بخاک سپردم
عجب حس غریبی دارم !
بخت م سازش کوک نیست !
رمز های نهفته در
سمفونی خموش م
نگاهم به حجله امیدم گسیل 
حس م را در رخت آویز گنجه آرشیو 
خودم را در گستره تختم رها 
و غرق در توهم.....
عجب حس غریبی دارم !
مثل حس پرنده ی 
دربندِ قفسی بی درب
مثل حس دَدَ ، اهلی
مثل اسیری که حیاتش ، در اسارت متجلی
مثل حس عزلتی در ازدحام 
عجب حس غریبی دارم !
****************
لوس = یخ ، حجله = خوانچه عزا ، شبح = سایه ، تیمار = غم و اندوه ، تحسر =  افسوس و حسرت ، دَدَ = جانور وحشی
************

مرتضی حاجی آقاجانی –فریاد
مورخه : 10/05/95
بافت کرمان