خرما

بسیار زیبا و سرشار از فراق و حزن.
سروده ای سپید و روشن.

سپاس استاد

تـغـیـیـری ای صـنـم بـده اطوار خویش را/
مـپـسـنـد بـر مـن ایـن هـمه آزار خویش را/
هـرگـز نـیـامـدی و تـسـلـی دهم چو طفل/
هـردم ز مـقـدمـت دل بـیـمـار خـویش را/
پـرمـایـه را نـظـر بـفـرومـایـه عـیـب نیست/
یـکـره بـبـیـن ز لـطـف خـریدار خویش را/
مــرغــان ز آشــیـانـه بـرون افـتـادهایـم/
گـم کـردهایـم مـاره گـلـزار خـویـش را/
تــا پــر فـشـانـئـی نـکـنـد وقـت قـتـل هـم/
بــر بــسـت بـال مـرغ گـرفـتـار خـویـش را/
مــهــلــت نــداد صــرصــر ایـام تـا کـه مـا/
در آشـیـان نـهـیـم خس و خار خویش را/
هــرکــس کـه بـرد لـذت تـیـر تـو مـرهـمـی/
نـگـذاشـت زخـم سـینهٔ افکار خویش را/
زاهد مگر خرام تو دیدی که داده است/
بــر بـاد دفـتـر و سـرو دسـتـار خـویـش را/
اسـرار آن و حـسن ز بس گشته نقش دل/
اسرار خوانده زین سبب اسرار خویش را/
انشالله باز آید و دیگر غمی خود نمایی نکند