رفتی

رَفتو تو نگاش
حسی نداش
دلمو تنها گذاش
جای انتظار نذاش

آخه آخر این قصه
چقد بی رحم باشه
که پی تصمیم تو
حَرف ها نزده بمونه

عشق و اصرار تا کجا
سرنوشت دلگیر تا کجا
ارزونی عاطفه توی
کوچه های خلوتِ بیمار تا کجا

من کَمم گُمم نرو
قلب بی حواسمو نرو
تَه قلب اصرارمو نرو
منو این همه بی قراریو نرو

این قصه کهنه کتابیه و
ارزش نداره خوندش
دل اش بی هوا شده و
نموندن چاره ی کارش

کابوسو فکرو
همه اش حرف
بغضِ آخرِ سکوتو
همه اش حرف

چرای این تنهایو
با موج زندگی شکستنو
ابر دریا شدنو
چیکه ی آسمونا شدنو

بهم دادیو گفتی
باید برم باید بری
از حالا خط فاصله شم
تا عادت تنهاییو بلد شی