تکیه گاه

درود بزرگوار
غمگین و زیباست

باز هم هست خدایی،که غمم میداند

مرحبا دوست عزیز
یا اگر منظره پنجره ام،طوفانی ست
گونه ام،تب زده و خیس،شب بارانی ست

................. ...................
اگر تنهاترین تنها شویم بازهم خدا هست...
زیبااا بود همشعر خوبم
هزارااان درود
................. ......................
تقدیم به اهالی خوب شعر ناب:

دختر کوچکی در یک کلبه محقر دور از شهر در یک خانواده فقیر به دنیا آمده بود. زایمان، زودتر از زمان مقرر انجام شده و او نوزادی زودرس، ضعیف و شکننده‌ای بود، طوری که همه شک داشتند او زنده بماند. وقتی ۴ ساله شد، بیماری ذات‌الریه و مخملک را با هم گرفت، ترکیب خطرناکی که پای چپ او را از کار انداخت و فلج کرد؛ اما او خوش‌شانس بود..
او خوش شانس بود چون مادری داشت که او را تشویق و دلگرم می‌کرد. مادرش به او گفت: علی‌رغم مشکلی که در پایت داری، با زندگیت هر کاری که بخواهی می‌توانی بکنی، تنها چیزی که احتیاج داری ایمان، مداومت در کار، جرأت و یک روح سرسخت و مقاوم است. بدین ترتیب در ۹ سالگی دختر کوچولو بست‌های آهنی پایش را کنار گذاشت و بر خلاف آنچه دکترها می‌گفتند‌ که هیچ‌گاه به طور طبیعی راه نمی‌رود، راه رفت و ۴ سال طول کشید تا قدم‌های منظم و بلندی را برداشت و این یک معجزه بود!
او یک آرزوی باور نکردنی داشت، آرزو داشت بزرگ‌ترین دونده زن جهان شود؛ اما با پاهایی مثل پاهای او این آرزو چه معنایی می‌توانست داشته باشد؟ در ۱۳ سالگی در یک مسابقه دو شرکت کرد و در تمام مسابقات آخرین نفر بود. همه به اصرار به او می‌گفتند که این کار را کنار بگذارد، اما روزی فرا رسید که او قهرمان مسابقه شد!
از آن زمان به بعد ویلما رادولف در هر مسابقه‌ای شرکت کرد و برنده شد. در سال ۱۹۶۰ او به بازی‌های المپیک راه یافت و آنجا در برابر اولین دونده زن دنیا، یک دختر آلمانی قرار گرفت که تا به حال کسی نتوانسته بود او را شکست دهد؛ اما ویلما پیروز شد و در دو ۱۰۰ متر، ۲۰۰ متر و دو امدادی ۴۰۰ متر ۳ مدال المپیک گرفت. او اولین زنی بود که توانست در یک دوره المپیک ۳ مدال طلا کسب کند.
در حالی که گفته بودند او هیچ وقت نمی تواند دوباره راه برود!

سلام دوست عزیز

درود جناب اصفهانی بزرگوار

عالی قلم زدید

قلمت سبز و همچنان توانا

:

هزار و یک ترانه
دفتر اول: یاد یار
نام ترانه:
تقدیم به: استاد امیر اصفهانی ( دلقک) و یه یادشعر / تکیه گاه/ ایشان

گریه نکن رفیق کوچه هایم
گریه نکن رفیق در دهایم
گریه نکن هم سفر غم هایم
گریه نکن من هم چو تو تنهایم
**
گریه نکن رفیق تنها یه من
گریه نکن هم سفر راه من
گریه نکن ابر بهاری من
گریه نکن دلقک چشم های من
**
گریه نکن زیر نقاب دستهات
گریه نکن توی یه سینه یه تنهات
گریه نکن تو کوچه ها یه غربت
خیس نکن چشم های من با چشم هات
**
حسن بذرگری(آیین)
توضیحات: سرایش95/1/16- بداهه- مشاعره - تقدیمی