درگیرم با لبت!

ساطور نقدت بر فرق سطر سطر (افراغ اندیشه) هایم پژمان عزیز ممنونم لطف بسیار کردی عزیز دل زنده باد

ﺷﺎﯾﺪ،
ﻣﺴﯿﺮ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﻢ_
ﺑﻪ ﺩﺑﺎﻍ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ؛
ﺑﺨﻮﺭﺩ!
ﺍﻣﺎ؛
ﺍﺳﯿﺮ ﻗﺎﻓﯿﻪ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ
ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ...
ﺩﻟﻢ_
ﺑﻨﺪ ﻭ ﺣﺎﻟﻢ ﺭﺩﯾﻒ،
ﻣﺼﺮﻉ *ﻫﺠﺎ ﻫﺎﯾﺘﺎﻥ؛
ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ...
ﺗﺮﺟﯿح ﻣﯽ ﺩﻫﻢ،
ﻋﺮﺽ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻪ ﺩﺭﯾﺎ ﺑﺒﺮﻡ!
ﺷﻌﺮ _ ﻫﺎﯼ ﻣﻦ
ﺩﺭﯾﺎﯼ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺳﺖ...
ﺍﻣﺎ؛
ﮐﻮﺩﮐﺎﻥ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺗﺎﻥ
ﺩﺭ ﺁﻥ ﻏﺮﻕ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ...
ﭖ. ﻥ:
ﻭﻗﺖ ﺁﻥ ﺭﺳﯿﺪﻩ
ﺍﻓﺮﺍﻍ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﮐﻨﯿﻢ،
ﺳﺎﺣﻞ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺍﻧﺪﯾﺸﻪ ﺭﺍ
ﺍﺯ ﺑﻄﺮﯼ ﻫﺎﯼ
ﺧﺎﻟﯽ ﺟﻤﻊ ﮐﻨﯿﻢ! ﺑﺪﺍﻫﻪ
___________________________
ﭖ. ﻥ:
ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﺍﻏﻠﺐ ﻣﻮﺍﻗﻊ، ﺗﺮﺱ ﻫﺎ ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪﻩ ﺍﻭﻟﻮﯾﺖ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ ﺗﺎ ﺍﻣﯿﺪ.
________________________________
پ.ن2
آنان که از دایره غزل پا فراتر نگذاشتند! کشف شهودشان ( نهایتا) ختم به یک ردیف و قافیه تازه انگاشتن.!
اه از نهانشان بر می خیزد یک هجا کم باشد! اسرار دریا را رها می کنند روی باتلاقی میان صحرا نماز میت می خوانند.
__________________________________________-
*مصرع
لغت نامه دهخدا
مصرع . [ م َ رَ ] (ع مص ) افکندن بر زمین . (منتهی الارب ) (آنندراج ). صرع . (ناظم الاطباء). افکندن . رجوع به صرع شود.
_________________________________---
افراغ* در لغت به چه معنا است؟
ریختن . (منتهی الارب ) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ) (تاج المصادر بیهقی ) (تفلیسی ). تهی کردن . خالی کردن . فروریختن . بریختن . (یادداشت دهخدا). ریختن آب . (از اقرب الموارد).
 ریختن خون . (منتهی الارب ) (آنندراج.)
 آب ریختن بر خود. (آنندراج.)
 آب پر کردن درون چیزی . (آنندراج.)
 ریختن طلا و نقره آب شده در قالب ، چنانکه ریخته گر بریزد . در قالب ریختن طلا و نقره ذوب شده . (از اقرب الموارد.)
 تصفیه حساب . رسیدگی به محاسبات: و کتبه ختای به افراغ محاسبات مشغول گشتند. (جهانگشای جوینی.)
 وارونه کردن ظرف برای ریختن آنچه در آن هست . (از اقرب الموارد). و آکنده کردن درون چیزی را.
افراغ در اصطلاح به چه معنا است؟
افراغ نام محلی در مکه است.
افراغ درختی است شبیه به درخت انجیر که شباهت به درخت انجیر دارد بلکه میتوان گفت که خود نوعی درخت انجیر است که بسیار بلند شو پر شاخه و پر سایه میباشد .در قدیم الایام در دشت اردن بسیار بود و در مصر و فلسطین اشغالی , لکن از آن درخت در اردن به جز اندک تعدادی آن هم در نزدیکی اریحا وجود ندارد و متقدمین در فراهم کردن آن ثمر بسیار اقدام مینمودند.سختی و سنگینی چوبش معروف است و برای بنای خانه ها در کار و از سرو ارزانتر بوده استو حتی بعضی تابوت های مصریان را که از این چوب بوده است در این ایم یافته اند که با وجد گذشت مدت 3000 سال از ساخت آن ها هنوز به حالت اصلی و اول خود باقی است.
___________________________________________________
اصرار رعایت وزن و قافیه در شعر معاصر و نسل جدید بمانند دست گرفتند پدری متعصب !دست فرزندش را که سالها فقط در یک مسیر از سر خوف و ترس که مبادا گمراه شود!! حال ببنید این طفل از تاریخ مشروطیت و تحولات سیاسی ادبی ایران گرفته تا عمر نیما و احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری و منوچهر آتشی به نقطه‌های اوج شعر معاصر ایران رسیده چقدر سن دارد اما این پدر متعصب هنوز دست این کودک را نمی خواهد رها کند!!

این صفحه تحریک آمیز و سنج ادبی بود!
به جهت یاد گیری و آموزش و انتشار آموخته های شاعران و ادیبان محترم سایت ادبی شعرناب، لطفا به دل نگیرید چه از جانب من و چه از جانب همه تاجسران اعضا خوب و نجیب شعرناب امیدوارم از ان استفاده ببرید
من خادم دست و پای هر کسی که در هر قالب می نویسد را
می بوسم

من، تعبیری از بودنم بود تا نگاه تو را بر انگیزم.
سید حاج فکری احمدی زاده (ملحق)

سلام و عرض ادب خدمت سید بزرگوار

با مجوز دادن برای نقد از سوی حضرتتان چند خطی، خط خطی
میکنم .

اشعار کوتاه که در ظاهر اندازه شان کم و در باطن معانی

عمیق در بسترشان نهفته است سرودنش سخت و طالب مهارت و سواد وافی و کافی است

اشعاری که امروزه با اسامی چامک، شعرک، سپکو، ترانک، عریانک، چیستانک و امثالهم شناخته میشوند و دارای معانی ژرف چه با دیدگاههای فلسفی و دینی و روان شناختي و چه با دیدگاههای عرفانی و متافیزیکی میباشند.

از قدیم هم سرودن این اشعار در قالب دو بیتی و رباعی کار هر کسی نبوده و شاعرین زبردست در قالب کم های کلمات
بیش های معانی را سرایش می‌کردند

از این مقدمه که بگذریم در شعر حضرتعالی نیز این مفاهیم عمیق نمود و جریان دارد


وقتی عشق لب ها ـ یمان
را میدوخت
خون می چکید
از انگشتانم ؛
دست هایم
سمفونی شعر تو را
می سرود.
درگیرم با لبت،نخ و سوزن کجاست!؟

صنعت به کار رفته در این شعر کوتاه

یعنی مراعات النظیر برای نخ و سوزن
لب و انگشت و دست که چه زیبا کنار هم چیدمان شده‌اند

صنعت تشخیص و اینکه عشق لب های ما را می دوزد و به نوعی خواجه گونه عنوان شده که
عشق آسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

اینکه عشق وقتی لب هایمان را میدوزد چرا فقط از انگشتان
شاعر خون میچکد باز لایه پنهان دیگری است چرا که
شاعر خودش را عاشق و طرف مقابلش را معشوق قلمداد کرده
و با وجود برابری دوختن لب های هر دو طرف
عاشق از ایثار خود در مقابل معشوق گفته و فقط خودش را
زخمی عشق کرده که باز یاد آور این شعر است که

سر خُم می سلامت شکند اگر سبویی

خون به نوبه ی خودش جان بخش است وقتی از سر انگشتان

شاعر سرازیر میشود جانی به آنها میدهد و این انگشتان شروع به نواختن سمفونی عشق می‌کنند.

اصطلاح سمفونی که ماهرانه در این شعر گنجانده شده بی حکمت نیست

این واژه برای اثری به کار می‌رود که برای ارکستر نوشته شده باشد. سمفونی معمولا بدون کلام تنظیم می‌شود.
و همین بدون کلام بودن سمفونی عمق مطلب شعر است که شاعر یا بهتر بگویم عاشق بی صدا عشق را صدا میزند و پارادوکسی زیبا شکل میدهد از روایت عاشق و معشوق

و در انتها شاعر نخ و سوزن و یا بهتر بگویم علت و علل را رها کرده و داد میزند که غرق در معشوق است و نمونه بارز آن

این شعر خواجه است که می فرماید

میان عاشق و معشوق هیچ حائل نیست

تو خود حجاب خودی حافظ از میان برخیز

ایام عزت مستدام

سید هادی محمدی

درود خدمت استاد احمدی زاده عزیز و گرامی
و همه اساتید و همراهان سایت وزین شعر ناب
در افراغ اندیشه شاعر مجموعه احساس و اندیشه خود را ناگهان و بصورت فشرده به زیور قلم می آراید
به گونه ای که هر لخت یا جمله خیال انگیز بوده و آهنگ درونی خود را دارد
و مجموعه آنها نیز به همین گونه است
مثلا در افراغ اندیشه\"غوز\"
1- \"جناب خان قوزی\" اشاره ای است که در واقع تصویر سازی هم میکند و مخاطب را به فضای خاصی راهنمایی مینماید
2- \"از غوزستان\" آهنگ درونی بسیار موثری دارد
ساده ترین آن : جمع غوز ها در غوزستان جور است، یا همه جماعت غوز ی اند
3-=\"قوز بالای قوز\" تلمیحی بسیار هماهنگ و پر معنی است
4- \"نغوز\" که دلالت بر فعل غوز دارد و امر میکند که کار زشت نا ثواب نکن و غیره
بنابر این همانگونه که مشاهده می فرمایید :
هر لخت معنای و آهنگ درونی خود را دارد
و ناگهان به ذهن سراینده رسیده و در عرض دو یه دقیه در سایت تایپ شده است
البته پس از آن مقداری ویرایش داشته
نمیدام چرا یاد \"صدف بانوی \" عزیز و مهربان افتادم و فکر کردم
نوشته ایشان در این مقطع بسیار موثر است امید که هر جا هست خوشبخت و تندرست باشد:
به نام آفریدگار یکتا...
سر مقاله:
سلام و درودی از جانم بر استاد احمدی زاده ی مهربانم و با کسب اجازه از محضر این بزرگوار...
و سلام و عرض ادب خدمت اساتید گرامی و دوستان گرامی و عزیزم....
در پی مطالعه ی مختصری که در مورد سبک افراغ اندیشه داشته ام و هم چنین اطلاعاتی که از بنیانگذار این مهم دریافت کردم و بنا بر آموخته هایم , در صدد نوشتن چنین مطلبی بر آمدم.
امیدوارم که مفید واقع شود , و پس از آشنایی کامل با این سبک عمیق تر بتوانیم اشعار زیبا و عمیق استاد احمدی زاده ی گرامی را درک کنیم.پس از این مقاله ، هر سه روز یکبار ، یکی از اشعار ایشان را نقد خواهم کرد.


مقدمه ای کوتاه:
افراغ در لغت به چه معنا است؟
ریختن . (منتهی الارب ) (ترجمان القرآن ترتیب عادل بن علی ) (تاج المصادر بیهقی ) (تفلیسی ). تهی کردن . خالی کردن . فروریختن . بریختن . (یادداشت دهخدا). ریختن آب . (از اقرب الموارد).
 ریختن خون . (منتهی الارب ) (آنندراج.)
 آب ریختن بر خود. (آنندراج.)
 آب پر کردن درون چیزی . (آنندراج.)
 ریختن طلا و نقره آب شده در قالب ، چنانکه ریخته گر بریزد . در قالب ریختن طلا و نقره ذوب شده . (از اقرب الموارد.)
 تصفیه حساب . رسیدگی به محاسبات: و کتبه ختای به افراغ محاسبات مشغول گشتند. (جهانگشای جوینی.)
 وارونه کردن ظرف برای ریختن آنچه در آن هست . (از اقرب الموارد). و آکنده کردن درون چیزی را.
افراغ در اصطلاح به چه معنا است؟
افراغ نام محلی در مکه است.
افراغ درختی است شبیه به درخت انجیر که شباهت به درخت انجیر دارد بلکه میتوان گفت که خود نوعی درخت انجیر است که بسیار بلند شو پر شاخه و پر سایه میباشد .در قدیم الایام در دشت اردن بسیار بود و در مصر و فلسطین اشغالی , لکن از آن درخت در اردن به جز اندک تعدادی آن هم در نزدیکی اریحا وجود ندارد و متقدمین در فراهم کردن آن ثمر بسیار اقدام مینمودند.سختی و سنگینی چوبش معروف است و برای بنای خانه ها در کار و از سرو ارزانتر بوده استو حتی بعضی تابوت های مصریان را که از این چوب بوده است در این ایم یافته اند که با وجد گذشت مدت 3000 سال از ساخت آن ها هنوز به حالت اصلی و اول خود باقی است.
از بعد برسی سبک و قالب اگر به افراغ نگاه کنیم به معنای دیگر یک جا به جایی از قالب به قالب دیگری است.

آنچه که مورد بحث است:
افراغ اندیشه چیست و در چه قالبی است؟
در ابتدای بحث خالی از لطف نیست به نظر بنیانگذار این مهم نگاهی داشته باشیم:
\"افراغ اندیشه یعنی آنچه را که می اندیشم , بنویسم و به زبان خاص خودم اندیشه ام را به جای آنکه به نقطه ای مبهم و کور نزدیک کنم ؛ به گونه ای استخراج کنم که قابل رویت باشد.
این زبان سبک خاص خود را دارد و به هیچ کس شبیه نیست, من نیامدم شبیه این و آن بنویسم , من باید خودم و نوشته های خودم و تفکر و احساس خودم باشم و نه دیگران ؛ حتی در مقابل افراغ اندیشه دیگران.من هیچ کس نیستم الا خودم.هدف از افراغ اندیشه بیان این است که احساست مانند اثر انگشت متعلق به خود انسان است.به نظرم نباید سعی کنیم که مثل دیگران بنویسیم باید سعی کنیم زبان خاص خودمان را داشته باشیم.به جای اینکه اندیشه ای را که داری به ورطه ی فراموشی بسپاری آن را روی کاغذ یا هر چیز دیگری بیان میکنی یا افراغ میکنی.\"
حال به بررسی و توضیح این سبک میپردازیزم.
با استناد به سخنان بنیانگذار این سبک برداشتی که از این سبک میشود این است که احساس و اندیشه ات را به گونه ای بیان کنی که در آن اتفاق افتاده باشد.یعنی آنگونه که به جهان نگاه میکنی آنگونه بیان کنی.چه بسا از بیان اندیشه ات اندیشه ای رو به روشنایی بگراید.
در باب این مقوله میتوان گفت این سبک یعنی اندیشه ات را از قالب ذهنت روی هر قالب دیگری که میخواهی افراغ کنی.دقت داشته باشید میتوان احساس را خالی از دغدغه ی قوانین وزن , قافیه و یا دیگر ابزار مربوط به ادبیات میتوان بیان کرد منظور خود را به مخاطب رساند.گاهی در مقوله ی بیان حس در شعر دچار مشکل میشویم و احساس را به ورطه نابودی به پای قوانین سرایش میکشانیم.
آنچه شعر را زنده نگه میدارد موارد زیر است:
1.احساس :
اگر حسی در شعر جاری نباشد , مخاطب تنها به واژه های پشت سر هم چیده شدی ای نگاه خواهد کرد و نه تنها متوجه چیزی در مورد سخن شاعر نخواهد شد بلکه ممکن است بعد از مدتی میل به خواندنشان پیدا نکند.
2.کلی بودن و جامعیت شعر:
تازگی شعر در هر زمان و دوره ای بسیار مهم است , شعر باید به گونه ای باشد که شامل حال هر دوره از زندگی شود.حتی اگر بیان احساس به خوبی در شعر انجام شده باشد بدون این اصل شعر ماندگار نخواهد شد.این امر در اشعار اجتماعی و دیگر موضوعات بسیار سخت تر از اشعار عاشقانه است.چرا که عشق همیشه عشق است و به تبع آن شعری که در مورد عشق سروده شود همیشه مورد استقبال خواهد بود.
بنابر این برای ماندگاری شعر این دو مورد مهم تر از دیگر موارد است .روی سخنم با سبک خاصی نیست و به صورت جامع در مورد این موضوع بحث میکنم.هرگاه که نتوانیم قوانین مربوط به سبکمان را با احساسی که داریم بیان ناچار به صرف نظر از احساس میکنیم.احساس شامل هر گونه حس میشود.ممکن است واژه ای را بخواهیم در شعر به کار گیریم اما به دلیل کمبود وزن یا اضافه بودن آن از آن واژه صرف نظر میکنیم و به سراغ یک واژه ی دیگر میرویم.
حال با توجه به توضیحاتی که در این مورد داده شد با یک مثال در ادامه ی بحث نشان خواهیم داد که این احساس در سبک افراغ اندیشه , با اندیشه همراه احساس جایگزین میشود که بهتر از اعمال تنها احساس است و هم چنین جامعیت این سبک به گونه ای است که شامل تمام دوران زندگی شود.
\"\"\"اطاعت...
کار آسانیست!!!
تازیانه از گل بباف...!!!!\"\"\"
(سید حاج فکری احمدی زاده \"ملحق\")

این افراغ اندیشه هر دو ویژگی ذکر شده در بحث را داراست.
هم شامل تمام ادوار زندگی میشود چرا که نوعی راهنمایی , نصیحت و اندیشه است که مخاطب را میل به رفتاری نیک میدهد و هم احساس و تفکر شاعر در آن جار ی است.
همانگونه که از سخنان مطرح شده برمی آید در این سبک میتوان اندیشه به راحتی بیان داشت , که باعث میشود آنچه را که مد نظر شاعر است به خوبی به مخاطب انتقال داد تا دچار چند تعبیری نشود.
ممکن است گروهی این شعر را دلنوشته بنامند اما اگر به ساختار و انسجام واژگان دقت کنیم در میابیم که اینگونه نیست.
دقت کنیم در تک تک واژگان این شعر اندیشه ای نهان است و هم چنین بر خلاف نثر که معمولا بلند تر از حد معمول یک شعر سپید که نکته ی تمایز این دو (نثر و سپید ) میباشد دارای قالبی مشخص و زبان خاص شاعر است.ویژگی بارز این سبک نداشتن محدودیت در نوع بیان و واژه های مورد استفاده در شعر است , تنها یک معنا دارد و در همان سبک نیز باقی میماند.در ک مطلب آن بر عهده ی مخاطب است و اشاره به واقعیت های زندگی دارد.الهام در این سبک بارز ترین خصوصیت شعری است که در نهایت صداقت و حفظ حس لحظه منتقل میشود.
\"\"\"صداقت اندیشه و صافی الهام\"\"\" مد نظر است که در این سبک به راحتی این امر امکان پذیر است زیرا که پس از سرایش ویرایشی صورت نمیگیرد و بکری آنچه گفته شده است به همان صورت باقی میماند و این یعنی شعر.سروده ای که به اصرار قانون سروده شود شعر نیست تنها بیان یک سخن در قالب شعر است که میتوان آن را به صورت یک متن نیز نوشت .توجه داشته باشید اشاره به هیچ سبک و قالبی نمیکنم.سخن از الهامی است که به هنگام سرودن بر شاعر وارد میشود و قلمش را به حرکت در می آورد.
افراغ اندیشه خود یک سبک است و نیازی به تبعیت یا استفاده از دیگر سبک ها ندارد.ممکن است کمی با بسط دادن این سبک قالب های متفاوتی نیز برای این سبک در نظر گرفت تا اشعار سروده شده در این سبک دارای قالب خاص خود باشند.سبکی است که زبانش خاص شاعر است و هر کس میتواند از هر زبانی که دارد استفاده کند.دید شاعری در این سبک فراتر از شعر و جهان میرود. به عبارتی در سبک افراغ اندیشه محدودیت معنا ندارد.
همانگونه که اشاره شد تفاوت اساسی سبک افراغ اندیشه با دیگر سبک ها آزاد نویسی و همچنین بکر بودن الهام در شعر است که دست نخورده باقی میماند بدون اینکه زیر تیغ قافیه و وزن و ساختار سر بریده شود و یا با سوهان این قوانین صیقل داده شود.
در مقایسه ی این سبک با سبک نو و جدید یک مقوله ی مهم مورد توجه قرار میگیرد و آن آهنگین بودن سبک جدید است.همین آهنگین بودن در سبک جدید یک قانون است که در سبک افراغ اندیشه هرگز چنین محدودیتی وجود ندارد.باز هم تاکید میکنم هرگز منظور این بحث سبک یا قالب خاصی نیست و تنها به دلیل شباهت این سبک به سبک جدید این قسمت مورد بررسی قرار گرفت.
دقت داشته باشید با این ویژگی ها که بیان شد شاید این سوال در ذهن خواننده ایجاد شود که در این صورت هر کس که اندیشه ای دارد میتواند آن را بیان کند و نام خود را شاعر بگذارد.پس فرق میان شاعر و غیرشاعر چیست؟
در جواب باید بگویم که هرگز اینگونه نیست , همانگونه که از نام سبک نیز پیداست هر اندیشه ای که بیان شود یک شعر نیست اما هر شعر افراغ اندیشه یک اندیشه است که موجب بالا آوردن اندیشه میشود.درواقع باعث میشود که اندیشه ی مخاطب به سمت یک روشنایی و مسیر درست هدایت شود ولی دیگر سبک ها شاعر تنها احساس و اندیشه خود را بامخاطب شریک میشود.به بیانی ساده تر مخاطب میتواند با پی گیری افراغ اندیشه ی شاعر اندیشه ی خود را در جهتی بهتر سوق دهد ولی در دیگر سبک ها این مورد تنها به اشتراک گذاشته میشود.

برای ختم این بحث شعری کوتاه از سروده ها ی قدیمی استاد را برای نقد انتخاب کرده ام:
\"\"من و فاصله به اندازه ی یک اندیشه در درون , از هم دوریم!\"\"
آنچه که پشت این شعر پنهان است اندیشه ی شاعر میباشد که باید مورد بررسی قرار گیرد.
تعبیر این شعر کوتاه شاید نوعی ترجمه ی جمله ی \"\"دل به دل راه دارد\"\" باشد.خوب اگر در عناصر تشکیل دهنده ی دقت کنیم به معنای عمیق این کوتاه پی خواهیم برد .البته با عمق دیدگاهی که شاعر دارد این امر کمی دشوار به نظر میرسد اما ممکن است.نقد کردن شعر و یا باز کردن شعر توسط خود شاعر آن امری بیهوده است و مخاطب باید شعر را نقد یا از آن برداشت کند.با استناد به این جمله حتی اگر اندیشه ی شاعر چیزی ماورای برداشت مخاطب باشد نباید از شاعر بخواهیم که شعر خود را باز کند.
من و فاصله :
یک تعبیر از دوری به صورت کنایه استفاده شده است.
فاصله نو عی مجاز محسوب میشود ، مجاز از دوری از شخصی یا مکانی که مد نظر است.
اگر به صورت علمی به شعر بخواهیم نگاهی بیاندازیم پایه و اساس این افراغ اندیشه اتم ها هستند.همانگونه که اتم ها در تمام اشیا و حتی جسم ما در حال حرکتند نوعی انرژی از خود ساطع میکنند که این انرژی به اطرافیانمان منتقل میشود.به بیانی ساده ، اگر بخواهیم با مثالی بررسی کنیم این بیت نشانگر واقعیت این امر است :
بنی آدم اعضای یکدیگرند
که در آفرینش ز یک گوهرند...
همان گوهری که در وجود همه ی انسان ها است و این یعنی با اینکه جسما و بصورت مادی هم اگر دور باشیم از هم روحا نزدیک و کنار هم هستیم.
وقتی شاعر میگوید \"\"من و فاصله به اندازه ی یک اندیشه در درون ، از هم دوریم...!\"\"
به ارتباط روحی و عاطفی بین خود و مخاطبش اشاره ی غیر مستقیم میکند .یعنی آرا یه ی کنایه!
با تمام این توضیحات میتوان از این شعر چنین برداشتی کرد:
من و تو در درون من از هم فاصله ای نداریم...!
اگر من بخواهم میتوانم با فکر نکردن به تو ، تو را از خود دور کنم و بین ما فاصله بیندازم.

شعر همین است!
اندیشه ات را با شعر انتقال دهی...!

با تشکر فراوان از استاد احمدی زاده ی عزیزم
با احترام
(صدف عظیمی)


\"\"\"\"\"\"شعر حس است و الهام شعر جنینی در حال رشد و جهانبینی است هر روز مثل یک طفل در حال رشد به بینشش اضافه میشود.\"\"\"\"\"
استاد سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)

با اجازه مدیر ویراستاری جناب فکری تیک نقد و میزنم که پای نهضت دوستان چیزی یاد بگیرم
سلام هادی جان خوبی خوشی؟
اومدم کار سید و بخونم چشمم به پنجره ی نقد تو افتاد
دادا تا دیروز چینش چنین واژگانی و نوشته میخوندی پای اغلب کارها الان چطور شعر شدند؟؟؟
اندام کلمات و شکل قرارگیری همون هستند چه چیزی تغییر کرده که نوشته ها به شعر تبدیل شدند؟؟؟
مکان تغییر کرد یا صفحه؟؟؟

بدون غرض واقعا برام سوال شد...
شاید بحثی شکل گرفت یاد گرفتیم
سرفرصت هم راجع به چنین کارهایی بحث خواهم کرد
از غنا تا فقر شعریشون...

بازم از صاحب صفحه عذرمیخوام
مخلصم

سلام جناب ملحق خیلی چاکرات

قبل از هر فکتی از پیشکسوتانِ شعر و ادب اول میخوام موجهای دانشی که به ساحل ذهنم نشسته رو بازگو کنم
سید با تجزیه تحلیل که داشتم(نظر شخصی)
از آمیزشِ احساس با خیال فرزند شعر به دنیا میاد

عموما احساس به تنهایی خیال انگیز نیست
ولی خیال احساس و به سمت خودش میکشه
چرا؟؟؟

چون خیال با خرق عادت همراهه...

خرق عادتم با تصاویر فراواقعی عجینه

خرق عادت : معجزه ، کارهایی کردن که در عادات تحققش امکان ندارد .

خرق عادت به دو شکل اتفاق میوفته

۱. در معنا
۲. در هم نشینی دو یا چند آرایه که منجر به خلق تصویر میشه.

برای گزینه ی یک مثالی از استاد کدکنی میزنم
: ما در گفتگو‌های روزمره، از فعل “شکستن” بسیار استفاده می‌کنیم. به طور مثال می‌گوییم، وقتی خبر فوت پدر دوستم را شنیدم، دلم “شکست”.

حالا تصور کنید که شخصی جمله قبل را اینگونه بگوید: وقتی خبر فوت پدر دوستم را شنیدم، دلم “ترک برداشت”. با توجه به اینکه “شکستن” حادثه بدتری نسبت به “ترک برداشتن” است، ما با شنیدن جمله دوم، احساس حزن بیشتری می‌کنیم. چرا؟

به سبب اینکه استفاده کردن از فعل “ترک برداشتن” برای چنین جملاتی، چندان رایج نیست و استفاده از اصطلاح‌هایی که برای عموم مردم آشنا نیستند، به‌صورت ناخودآگاه تاثیر بیشتری بر مخاطب ما خواهد گذاشت. به چنین استفاده‌هایی از زبان که با نوعی تفاوت همراه است، “خرق عادت” یا “آشنایی‌زدایی” (Defamiliarization) می‌گویند.

برای گزینه دو
مثلا حافظ میگه

غرض ز مسجد و میخانه‌ام وصال شماست

جز این خیال ندارم خدا گواه من است

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی

فراز مسند خورشید تکیه گاه من است

نشستن بر مسند خورشید امکان پذیر نیست
این همون خیالِ
که تو عموم شعراشون یه تک بیت یا دو بیت خالق چنین تصاویری بودند

یا صائب میگه

هر سر موی تو از غفلت به راهی می رود

جمع کن پیش از گذشتن کاروان خویش را

اینجا انگار هر موی معشوق به کاروانی تبدیل شده و هر کدام به طرفی خیز برداشتند

یا مولانا میگه:
تو مست مست سرخوشی من مست بی‌سر سرخوشم

تو عاشق خندان لبی من بی‌دهان خندیده‌ام

کسی که سر نداره چطور سرخوشه یا بی دهان چطور میخنده


مثلا حضرت سعدی میگه

بخرام بالله تا صبا بیخ صنوبر برکند
برقع برافکن تا بهشت از حور زیور برکند
زان روی و خال دلستان برکش نقاب پرنیان
تا پیش رویت آسمان آن خال اختر برکند
خلقی چو من بر روی تو آشفته همچون موی تو
پای آن نهد در کوی تو کاول دل از سر برکند
زان عارض فرخنده خو نه رنگ دارد گل نه بو
انگشت غیرت را بگو تا چشم عبهر برکند
ما خار غم در پای جان در کویت ای گلرخ روان
وان گه که را پروای آن کز پای نشتر برکند
ماه است رویت یا ملک قند است لعلت یا نمک
بنمای پیکر تا فلک مهر از دوپیکر برکند
باری به ناز و دلبری گر سوی صحرا بگذری
واله شود کبک دری طاووس شهپر برکند
سعدی چو شد هندوی تو هل تا پرستد روی تو
کاو خیمه زد پهلوی تو فردای محشر برکند

این غزل و کامل آوردم تا ببینید حضرت سعدی چطوری کلاف زمین و زمان برای معشوق بهم میبافه
این چه معشوقیه که حتی اگه چهره نمیان کنه بهشت حوریهاشو بیرون میریزه؟؟؟
که فراتر واقعیتهای عینی شنیده های ماست

و هزاران مثال دیگه در اشعار کلاسیک گذشتگان
متاسفانه شاعران کلاسیک سرا خودشون و پشت چنین بزرگانی مخفی کردند
باور کنید اوناهم در کمال سادگی پا به عرصه ی خیال چه در معنا چه در تصویر میذاشتند

اگر این عزیزان رجعت میکردند به کلاسیک سرایان امروزی میگفتند
ناموسا خودتون چیکار کردین برای شعر تا حرفی میشه پشت خاکریز ما جبهه میگیرن؟؟؟😄😄😄

عروض و قافیه هم بیشتر حکم یکی از هزارن آرایه دنیای ادبیات و داره که گاهی به شیرینی شعر کمک میکنه گاهی هم فقط و فقط نثرهارو منظوم میکنه
توجه نثرهارو منظوم میکنه

فقط شعر موزون
یا در کل هر ریتم مزیتش اینه ارتباط مستقیم با حافظه داره
(پدیده ی علمی ثابت شده اس)

اینایی که حس خودشاخ پنداری در عروض نویسی بهشون دست میده
باید بهشون گفت مادربزرگا مادرا
لالایی هاشون فی البداهه ریتم و عروض داشته😁




ولی در اشعار سپید این پدیده ی خیال به شدت برجسته شده
که مثالهاش به فور پیدا میشه...

یغما
حسنعلی ترنج
گروس
بعضی اشعار بیژن الهی
علی اصغر عظیمی مهر
داوود سوران
تو سایت
مانا
امیرحسین
شیخ مولایی
خانوم امیری
عاطفه بابازاده

و خیلی ها که اسمشون یادم نیست

این روده درازی هارو کردم تا برسم به افراغ اندیشه

خلاصه بگم با تعاریف بالا
من افراغ اندیشه رو بیشتر از نوع جملات قصار میدونم

برای مثال

 در زندگی نه هدفی دارم نه مسیری، نه منظوری و نه حتی معنایی. اما شادم و این نشان می دهد که یک جای کار ایراد دارد! چارلز شولز

یک درخت هرچقدر هم که بزرگ باشد با یک دانه آغاز میشود,طولانی ترین سفرها با اولین قدم. (لائوتسه) 

« در عجبم از زنان که از خدای به این بزرگی فقط یک شوهر می خواهند و از شوهر به این درماندگی همه دنیا را!!» شکسپیر 

دانش، ميراثى گرانبها، و آداب، زيورهاى هميشه تازه، و انديشه، آيينه اى شفاف است. حضرت علی

چرا گفتم افراغ اندیشه جملات قصارند

با توجه به نمونه های ذکر شده میبینیم
این جملات
عمق دارند اندیشه دارند گاهی احساسی هستند حتی گاها از آرایه های ادبی بهره بردند
ولی از خیال عقیمند...

با عرض پوزش از سید صبور سایت مخلصیم

سلام و درود استاد حاج احمدی زاده عزیز و گرامی، من اتفاقا خیلی خوشحال می شوم که نقد دوستان را می خوانم و می آموزم. چه در خصوص نگاهی که به شعر کلاسیک دارند و چه نگاهی که به اصل شعر دارند.
منتقد و شاعر عزیز پژمان بدری، نکاتی را نوشتند منتها به اصل شعر شما نپرداخته بودند و من نفهمیدم چرا نه تنها این شعر را بلکه کلا تمام اشعار سبک افراغ اندیشه را جملات قصار دانستند
جملات قصار هم خوبند ولی خب چرا؟ اگر وارد جزییات می شدند می توانستیم به عمق حرف ایشان پی ببریم منتها صحبت هایی که مطرح کردند پیرامون شعر و شعر کلاسیک بود نه شعر شما ولی نتیجه ای که گرفته شد برای شعر شما بود
بهرحال چند پله از نردبان این صغری و کبری چیدن ها از منظر افتاده است

اما در خصوص شعر کلاسیک، نظری که پیرامون وزن نوشتید چه شما استاد و سید بزگوار و چه آقای بدری، درست نیست لااقل برای بنده قانع کننده نبود. البته من دغدغه شما را درک می کنم آنجا که می فرمایید آیا سزاست که به خاطر یک هجا، خیال پردازی های جمع بسیاری از شاعران و جوانان و فرهیختگان دیده نشود؟ شعر راه خودش را می رود و سخن درست خودش را به اثبات می رساند منتظر بیانیه نمی ماند.
سخن در مورد وزن و قافیه بسیار است کم و بیش گفته ام در محافل ادبی‌‌؛ اساتید و فرهیختگان عزیز هم گفته اند. منتها بعضی چیزها را من فکر می کنم باید رفت در دلش تا درکش کرد. این وزن و قافیه هم از سنخ همین سخن است. نرفته راه چه می داند صعب است؟
اینکه دوستان می گویند مادربزرگ ها هم لالایی هایشان موزون است این اتفاقا جایگاه وزن را نشان می دهد چرا اصلا باید لالایی مادربزرگ ها موزون باشد؟ جایگاه وزن را نمی توان نه در شعر کلاسیک و نه در شعر امروز و نه در باور مردم تخریب کرد ممکن نیست. در کوچه های شعر با فاعلاتن های ساده می توان راه رفت اساسا مردم ما با بیت دمخور هستند
اگر شما نتوانید سخن موزون بگویید خیلی سخت مردم شما را بعنوان شاعر بپذیرند. حتی برای دفاع کردن از شعر سپید هم باید وزن را بدانید و شعر موزون داشته باشید وگرنه مردم از شما نمی پذیرند. در هر صورت چون معتقدم شعر راه خودش را می رود و سخن درست خودش را می شناساند. بیشتر از این زحمت ندهم.

فقط در خصوص دوستان ادیب، فرهیخته، عزیز و گرامی که این اثر را شعر ندانستند، من دلایل ایشان را نفهمیدم. ایشان اصلا به اثر شما نپرداختند. فقط نوشتند شعر نیست. اگر هدف فهمیدن و درک کردن است باید شعر شما را نیز نقد می کردند و صرفا به این جمله که «شعر نیست» کفایت نمی کردند. تا سایر دوستان که می خوانند هم از نقدها و نقطه نظرات بهره مند گردند.

با سپاس فراوان.
کوچکتان مهدی

سلام و ادب و احترام اساتید ارجمند و دوستان عزیز
هرچه منتظر ماندیم که غزلسرایان از جمله اساتید افتخاری سایت که همه ی این بزرگواران غزلسرا هستند،
نظر خود را بر دیدگاه استاد ملحق و دوستان سپید سرا نسبت به ادبیات کهن بیان کنند ، خبری نشد
و این جای بسی تامل و تفکر و تاسف دارد!
مگرخط مشی این سایت غیر از آموزش و آگاهی بخشی و تبادل نظر و سکوی پرش در زمینه ی شعر چیزی دیگریست؟
مگر فرهنگ آزادی بیان غیر از محافل و سایت های ادبی جای دیگری نمود و بروز می کند؟
مگر نظر دادن در زمینه ای که سال های سال ادبا، عرفا ، علما و فرهیختگان ، بخاطرش خون دل خوردن و چه بسیار راه هایی که هموار کردند تا این گنجینه ی عظیم و بی بدیل به دایره ی اندیشه ی ما برسد، کاریست خلاف و غیر منطقی؟
در زمانه ای که فرهنگ حاکم بر جامعه به دست فراموشی و به نفع پارسی ستیزان عرب افتاده است
اینچنین مباحثی تنگ نظرانه آن هم در سایتی فرهنگی و ادبی مصداق آب در آسیاب دشمن ریختن نیست؟
آیا دردی از این بزرگتر نیست که واژه ی (پارسی) به دست عرب به( فارسی) تلفظ میشود فقط به دلیل اینکه الفبای عرب حرف (پ) ندارد و ما اینچنین ناآگاهانه حتی پارسی زبان بودن خود را فراموش کرده ایم تا جایی که ادبیات فاخر وکهن را ادبیات کهنه می نامیم.
قضاوت با شما، آیا از ماست که بر ماست؟

و اما سوال آخر این حقیر اینست،
عزیزان بزرگوار آیا سکوت شما به معنی رضایت شماست یا عدم توانایی تان در دفاع از ادبیات کهن؟

با عرض پوزش از صراحت بیان و کلام این کمترین
با احترام

سلام 
و 
مگر هنر را رسالتی جز بالا کشیدن روح و جسم انسان از خلق و خوی حیوانی وجود دارد ؟؟ 
اتفاقی که به تمام معنا تاکیدی است بر وجه تمایز انسان و حیوان ؛ که قدرت ناطقه گفته می شود ولی قدرت ناطقه لاریب فیه تنها در سخن گفتن خلاصه نمی شود چرا که دلفین ها و کوسه ها و پرندگان نیز با یکدیگر سخن می کنند پس قوه ی ناطقه قدرتی ست که سخن گفتن را در چارچوب توانایی های انسان در اندیشیدن و آفریدن در می آورد که سمت اندیشیدن را منطق در اختیار می گیرد و سمت آفریدن را هنر .
این هنر حال به هر زبان و در هر شکلی آفریده شود ؛ چه در قالب مجسمه ای در کلیسا ، نقش آبی کاشی ها در مساجد و موسیقی برگرفته از طبیعت در بین بازماندگان نخستین و ... شعر و سرودن که منظور اصلی ماست ، این ویژگی را دارد که آدمی را با خلق تصویری خیال انگیز از عادات حیوانی که به مرور به غرایز حیوانی تبدیل شده اند ، خارج و لذت ادراک چشم اندازی زیبا را به او می دهد .
سرودن بی گمان از همان زمانی که کلمات زاییده شدند شکل گرفته است و هیچ بعید نیست که همین اشتیاق آدمی به سرودن موجب آفریده شدن کلمات و زبان ها شده است چرا که در عالم شعر همیشه و همواره در ابتدا شعر اتفاق می افتد و سپس بر اثر بسآمد کاربرد ، قوانینی برای آن نوشته می شود این یعنی همان بخش مهمی که امروزه روز در قالب های آفریده شده غایب است بدان معنا که شخصی با دست بردن در قالب های پیشین و برداشتن و گذاشتن قافیه یا ردیف سعی می کند بر اساس یک قاعده یا فرمول قالب را تعریف کند در حالی که احساس انسان هرگز در قالبی از پیش ساخته و سفت و سخت نمی گنجد و شاعر نمی تواند در هنگام وحی کلمات حواس اش به رعایت این فرمول ها باشد چرا که هیچ دو دو تایی در شعر به چهار ختم نمی شود.
اما در طول عمر گران بهای ادبیات فارسی سبک ها و قالب های بی شماری بر اثر همین هنجار گریزی ها و قالب شکستن ها آفریده شده است که اگر به دقت بنگریم آن چیزی مقبول افتاده است که به واسطه‌ی سابقه ی کاربرد و احساس نیاز در جامعه  شکل گرفته است و نه یک شبه و با گذاشتن قوانین و این درست همان اتفاقی ست که در شعر نیمایی رخ می دهد چرا که پیش از نیما تلاش های بسیاری در همان گونه ی مورد نظر او انجام گرفته بود و شعرهای گوناگونی در این زمینه آفریده شده بود که قدیم ترین اش را همان مستزاد می گویند .
شرط دومی که در قالب نیمایی در آن زمان و مکان خاص وجود داشته است احساس نیاز جامعه به قالبی تازه تر است که بتواند با مردم عادی رابطه ای نزدیک برقرار کند و به اصطلاح شعر از یک هنر تجملاتی و لوکس به هنری در دسترس همگان بدل می گردد که می تواند در مورد مشروطه خواهی ، سیاست های حکومتی و دگرگونی های جهانی سخن بگوید و این دقیقا زمانی ست که کلاسیک نویسان از همه ی شیوه های این سبک دلزده و در حال بازگشت به شیوه های نخستین بودند ، غافل از آن که در آن شیوه ها کسانی وجود دارند که مردم آن شیوه ی خاص را به نام آن ها می شناسند به عنوان مثال قالب مثنوی سبک حماسی ؛ فردوسی ، قالب رباعی سبک غنایی ؛ خیام ، قالب غزل سبک غنایی ؛ سعدی و حافظ  ، قالب مثنوی سبک تعلیمی سعدی و مولانا و قالب های متفاوت در سبک عرفانی که از حضرت سنایی و  شیخ عطار آغاز و در نهایت با حافظ در غزل و مولانا در مثنوی به اوج می رسد و پس از ایشان هر چه هست تکرار شیوه ی ایشان به شمار می آید و هر کسی در این وادی قدم بگذارد در بهترین حالت می تواند عنوان شاگردی آن بزرگان را دریافت کند . 
پس در این بزنگاه که از کلاه گرفته تا سنگفرش خیابان ها در حال نو شدن است ، هم احساس نیاز جامعه به شیوه ای نو وجود داشته است و هم تجربه های پیشین و مشابه که می توانستند چراغ راه نیما باشند پس در بهترین زمان و مکان قالب نیمایی زاده می شود و به دلیل میزان آزادی عمل شاعر نسبت به کلاسیک و در عین حال وفاداری اش به اصول کلاسیک به سرعت مورد استقبال قرار می گیرد اگر چه دشمنان خونی نیز کم نداشته است که از قضا همه ی این دشمنان خونی در طبقه ی مرفه و به اصطلاح درباری جای داشتند و مخالفت آن ها با نیما و شیوه اش بی تردید و بی گمان بر سر بلندی و کوتاهی مصاریع نبود بلکه محل اختلاف اصلی در خارج کردن انحصار شعر از دست عده ای خاص و سپردن اش به دست عامه ی مردم است تا آن جا که یک شاعر یا یک شعر بتواند زمینه ساز یک دگرگونی سیاسی یا اجتماعی شود .
اگر چه این انحصارشکنی در زمان صفویه نیز روی داد ولی تفاوت اصلی این دو آن جاست که در زمان صفویه به دلیل قدرت بالای دولت مرکزی و سرازیر شدن سودهای هنگفت تجاری در جیب مردم و برآورده شدن نیاز های اولیه ی ایشان همچون نان و آب بوده است که پس از آن مردم روی به نیاز های ثانویه مانند شعر و داستان آوردند پس عامه ی مردم از سر شکم سیری شعر را به عنوان یک هنر لوکس به دلیل لوکس نشان دادن خود دوست داشتند و در رواج آن می کوشیدند ولی حرف ها و قالب ها و تصاویر درست همان است که قبل از این هم وجود داشت ولی در روزگار نیما دقیقاً روالی بر خلاف این ماجرا روی می دهد ؛ مردم از سر گرسنگی و قحطی های بوجود آمد ه به دلیل شیوع بیماری ها یا عوامل سیاست خارجی حتی قادر به تامین کردن نیازهای اولیه ی خود همچون آب و نان هم نبودند و به همین سبب احساس نیاز شدیدی به یک نیروی محرکه یا یک جرقه ی آتشین در انبار باروت ، وجود داشت که قسمتی از پاسخ به این نیاز را شعر نیمایی توانست به دلیل درک درست نیما از ادبیات کلاسیک ایران و تسلط کامل اش بر آن  و  نیز ادراک فعال او ( نه منفعل مانند دیگر علوم )  در برابر ادبیات معاصر جهان ،برآورده سازد پس شعر از شمول نیازهای ثانویه خارج شده ، در حکم پاسخی برای بازخواهی این نیاز ها از طبقه ی حاکم قرار می گیرد و اولین واکنش این طبقه نیز علی القاعده نفی و تکفیر این نوع از شعر بوده است و آن دشمنی های خونی که همواره یک سوی اش ادیبان و چهره ی ممتاز ادبی وابسته به طبقه ی حاکم قرار داشتند و سوی دیگرش شاعران و ادیبانی تازه از راه رسیده که البته با پای پیاده وارد گود شده بودند و نمایانگر طبقات زیرین از لحاظ اقتصادی ، اجتماعی و حتی اخلاقی بودند ولی از لحاظ علمی و عملی در زمره ی نخبگان  قرار می گرفتند .
حال اگر بخواهیم بر این اساس که ؛ میزان اکتشافات و اختراعات علمی بشر در طول قرن نوزده و بیست چندین بار بیشتر از تمام طول عمر بشر بوده است ، در تحولات اجتماعی نگاه کنیم از زمان اولین نیمایی ها تا اولین سپیدها نیز اگر چه فاصله ی زمانی بسیار اندک بود ولی سیر تحولات در این حوزه به واسطه ی وارد شدن صنعت چاپ و پس از آن روزنامه نگاری و رادیو بسیار زیاد بود پس به فاصله ی زمانی اندک ولی فاصله ی علمی و فرهنگی بسیار بین نیمایی و سپید ، احساس نیاز به خارج شدن از سیطره ی هر آن چه که مربوط به ایران کلاسیک بود در تمامی زمینه ها حتی زمینه های اعتقادی و مذهبی ، در شعر نیز به درست یا به نادرست وجود داشت و در نتیجه شعر سپید یا آزاد به عنوان فرزند زمان خویش به دنیا آمد درست مانند جایگزین شدن سینما در برابر نمایش های رو حوضی و معرکه گیری های مارگیرها ، اما در این میان آن چه که در نیمه ی دوم دهه پنجاه ، بر خلاف این حرکت به سمت جامعه ی مدرن و جهان اولی در زمینه های صنعتی ، علمی و فرهنگی ، روی داد  سبب شد تا این همه تضاد و تناقض و دعوا بر سر این سه قالب نیز به وجود آید درست مثل تمام ماجراهایی که هم چنان پس از گذشت نزدیک به نیم قرن از آن روزگاران در برخی مسایل ظاهری و نه بنیادین وجود دارد در حالی که همچنان شبیه آن روزگاران دعوا بر سر ظواهر امور بر عهده ی طبقه ی متوسط است که از سویی وفادار به اصول کهن و اخلاقیات است و از سوی دیگر دارای روحیه نوجویی ، سود حاصل از این دعواها و لذت حاصل از این رودررویی ها باز هم به طبقه ی مرفه رسیده و خواهد رسید،  پس بهترین راه در این میان بازنگری و بازفهمی آن عناوینی ست که حافظ به صورت فهرست وار در لابلای غزل های خود گنجانده است چرا که زمانه ی ما به  رغم همه ی تفاوت ها ، بسیار شبیه به جامعه ی زمان حافظ است ، پس وحی نازل شده از زبان حافظ می تواند بهترین درمان برای این روزهای مان باشد .

ساکنان حرم ستر و عفاف ملکوت
با من راه نشین باده مستانه زدند
آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه کار به نام من دیوانه زدند
جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

چرا که غرض از شعر همان گونه که گفتم بیرون کشیدن انسان از خوی حیوانی و نشان دادن زیبایی های جاری در این جهان به اوست و هیچ فرقی واقعا هیچ فرقی نمی‌کند که این اتفاق در شعری سپید روی دهد یا نیمایی یا کلاسیک چرا که هر کدام از این ها تنها و تنها و تنها به شرط داشتن این جنبه تبدیل به شعر می شوند و اگر خالی از آن باشند حتی در موزون ترین و هماهنگ ترین حالات در شعر کلاسیک چیزی جز انتظام کلمات و در سپید چیزی جز شعار دادن های توخالی و خودنمایی نمی توانند باشند .
اما در پایان و گذشته از تمام این حرف ها بدون هیچ قصدی در نصیحت یا شعار دادن ؛ ای کاش پیش از شعر سرودن می آموختیم که کلمات چقدر تاثیرگذار ند تا آن جا که سرنوشت آدمی را رقم می زنند و همین بس که « در آغاز کلمه بود »
پس بسیار بسیار بیشتر باید مراقب کلماتی باشیم که خطاب به یکدیگر به کار می بریم و این مراقبه از آموختن و حراست هر قالب و سبک و سیاقی برای شاعر جماعت که طلیعه داران ادب هستند ، واجب ترین است بی گمان ...