توهم

در ذهن خویش از منت آخر توهّم است
گوشت چرا به حرف و سخنهای مردم است

این غنچه نیز گر چه گره بسته دیده ای
چون بوسه ی صبا برسد در تبسّم است

از آنزمان که در دل من خانه کرده ای
احساس و عقل متّفقن در تلاطم است

خوش آمدی عیادت این دل ولی چرا
در جای آب همره خود بار هیزم است

از آنزمان که ترک نمودی مرا ، فقط
بر من زبانِ طعن همان نیش کژدم است

با من چرا از اول دیدارمان- ترا
جای زبان نرم زبان تحکّم است