رویای با تو بودن

دلم گرفته است،

در آفتاب می نشينم،

به آوای پرندگان گوش میکنم.

هوای سرد سحرگاهی،

تو را در آغوش می گيرم و دوباره به خواب می روم.

گيسوان تو در باد،

بر چهره ی من، بِوز ای باد...

دل افسرده و تنها،

تو می آيی ،آرام می خوابم...

آبی آب تا افق،

دريای بيکران چگونه در کرانه به خشکی نشست؟

آفتاب بر آب،

پرنده ها بر شاخه ی درختان،

سر بر شانه ات می گذارم...

سکوت شب زمستان،

جنگل کاج نشسته به گوش، طنين سپيد برف را

کوچه ی خلوت،

در قاب خود بازی می کند پنجره.

از تنفس روزخسته ام

فکرم را بر می دارم می روم به دورها،

زنگ ناقوس کليسا...

پائين آمده مه تا نوک صنوبرها....