پیشکش

رد می­شوم از تو، از خودم،

از برگ­های خسته وباران خورده پای درختان،

از دوست داشتن...

از احساسی سرد که هیچ نیست جز تحمل، عادت...

از خاطراتی که زمانی برایم بسیار لذت بخش بود چونان رویای کودکی بازیگوش ...

هر ثانیه ورق می­خورم...

ترس و تنهایی، از بودن در میان قفسی از جنس خاک...

سکوت سنگین زمین، که سالهاست به انتظار نشسته تا در آغوشش ساکن شوم....

تن خزان زده­ام مدتهاست که بوی غم می­دهد،

کنون رویشی نو در راه است....

هیچ ندارم برای عیدی...

بهارم پیشکش­ات باد....