خزان فراق

دیگر بس است هرچه به عشق تو سوختم
عقل و دلم به غمزه ی ناز تو باختم
هر لحظه ای به بزم رقیبان بدیدمت
دل گفت کور باش و زبان هم بدوختم
عقل از تو بر حذرم داشت ٬ لیک من
تحت لوای دل نه سر از پا شناختم
از ابتدا سر سازش تو را نبود
بیچاره من که به امید سوختم
هرگز بنا نبود رسد آن بهار وصل
بیهوده در خزان فراقت گداختم
در این شکنجه ٬ ستمگر نبوده ای
گردون به تازیانه ی خشمش نواختم
آیا پذیردم دگرین بار ٬ بار اله ؟
من را که بر تو دین و دلم را فروختم
فرمان تو ز بهر پرستش مرا نبود
این بت خودم به پنجه اوهام ساختم