« یک »
با خنده تو ؛
سکوت من شعر می شود
شکوفا شو لالۀ من
تا لابه لای شعرهایم لال شوم.
...........................................................
« دو »
این شعر من رنگین است
آنرا نیز نخوان کمرش خم شود
تا
یادبود مردی باشد که رنگین کمان دوست داشت
..............................................................
« سه »
نیستی
فاصله ها
بچّه گی میکنند
ادای بزرگترها را در می آورند .
.........................................................
« چهار »
عینک دودیت را لحظه ای از چشمت بردار
سایه ای با تو حرف دارد .
.......................................................
« پنج »
من در تو گمم
تو پنهانِ چیستی
ای همه پیدایم .
...........................................................
« شش »
قلم تراوش میکند ؛ همان سرّی که من
در تنهایی خود با چشمانم داشتم
و تو هیچ نفهمیدی آنرا
بخوان مرا
......................................................
« هفت »
از تو چه پنهان
تو که نیستی ؛ علاوه بر شعر
پیش مردم تر دستی میکنم
با چشمان خیسم
...........................................................
« هشت »
برایت خواهم نوشت
هزار تا عاشقانه کوتاه
صحن زیبای چشمانت
بی تابم میکند برای گفتن این ذکرها
...........................................................
« نه »
به من نگو به سلامت
سلامتم به
سلامت
.................................................
« ده »
نه شاعرم و نه شعر بلد
نه موسیقی سر میدهم نه ترانه
فقط ...
در هوایت می رقصم
رحیم نیکوفر