سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

يکشنبه 15 مهر 1403
    3 ربيع الثاني 1446
      Sunday 6 Oct 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        يکشنبه ۱۵ مهر

        پیوند سیب ( دوم)

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ سه شنبه ۲۸ مهر ۱۳۹۴ ۱۲:۲۹ شماره ثبت ۴۱۴۹۲
          بازدید : ۳۲۲   |    نظرات : ۱۹

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        پیوند سیب ( دوم)
        عاقبت  صبر  زمان،  پايان   گرفت       
                از   تمام   هرزها     تاوان   گرفت
        این  چنین   دستور  آمد  سر کنید      
                 بیخ  و  بن   آلودگان   را  بر کنید  
        هرچه گفت آن باغبان از ذات وي      
                 بي ثمر   بودش   همه   گفتار  وي
        اصل آن صد ریشه دارد عمق خاک       
               دادم  او  را صد  هزاران  آب پاك
        من كه مي دانم كه ذاتش  پاک  بود       
                آن  علف بند  آمد و در خاك بود
        پس چو  قيل وقال شد اسباب حق       
                سوي  قاضي باغبان  از باب  حق
        قصه ي   پيوند  آن  سيب و علف       
                 گفت  نزد   قاضي  از    بهر  طلب
        قاضي اش حكمی چنين اورابگفت        
                  حق برآن بادا كه بيش آيد ز جفت
        گر  ز سيب آثار باشد  سوی آن       
                  زندگی  خود می دود در جوی آن
        گر   ز  هرز آثار بيش آمد در او         
                 پس  ببريد  آن  درخت در نزد او
        جملگي  بر آن درخت گشتند گرد       
                  باغبان ما ز ترس  مي خواند وِرد
        هر چه  ديدند جملگي از هرز بود       
                  بي نصيحت  بود و بي اندرز  بود
        هيچ  آثاري  از  آن   ذاتش   نبود       
                 ذات  پاك  سيب، آن  هرزش ربود
        ريشه اش  كندند  با  داس  و   تبر      
                تا بسوزد  در بلا  هم  خشک و  تر
        گر  چه  ذات  آدمي  پاك است یار      
                نفس عمّاره چو  ضّحاك است، مار
        گر  حواست  گشت از سود وزيان      
                ناگهان     بيني   زيان   اندر  زيان
        هر كه  را  از  دوستش  بشناختيم       
                چون  كه بد بود آشنا،  پس باختيم
        پس  چنين  شد  قصه از روز ازل       
                كو  همي   گفتند   با  شعر  و غزل
        "دوستي   با   مردم  دانا  نكوست      
                  بر زمينت  مي زند  نادان دوست"
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        2