آب زلال عشق

می دانستی آب هم
در دستان تو
زلال تر و گوارا تر است؟
بی سبب نیست
که گنجشک‌وار
از برکه ی دستان تو می نوشم

نمود طلایی خورشید را
در چشمان تو به نظاره می نشینم
چشمان تو بزرگنمای زیبایی هاست

عاشقانه هایم
با‌تو رنگ و شکل می گیرند
بی تو ورق های دفتر شعرم
تا ابد در سفیدی مطلق
رنگ می بازند...

می خواستم مثل تمام عاشقانه ها
از‌دریا برایت بگویم
اما ترس زبانم را بست،
هربار که تصویرت را
بر‌ آن ترسیم میکنم
با حرکتی مواج
عشقم را
بی رحمانه
به دورترها می برد

کنون از کوچکی می گویم
زلال
پر از عطر پاکی
از حوض کوچک حیاط خانه قدیمی
آن که معنای عشق را
در خود هضم کرده است

هر روز آب حوض را
در دستان عاشقم
نوازش میکنم
با نفسم عشق بر آن میدمم
و ‌رهایش می سازم
تا قطره قطره اش
عشق را
بر‌ صفحه ی سراپا غرق در خیسی حوض بچکاند
حتی ماهی های قرمزش هم
آب عشق
در جسم نحیفشان
خون می شود
و آنقدر آهسته و نرم می لغزند
که لبخند تصویرت
در آب
تکانی نمی خورد

به راستی که عظمت
در عمق شناوری عشق است
نه پهنای عظیم بی احساس
و تو ،
آب زلال عشق
در حوض کوچک قلبم
بی انتها
و جاودانی...‌