غزلخوان

باز گذرِ خیالم از کوی تو افتاد

نسیم کوی تو باز مِیَ م داد

مستم کرد و داد و هِیَ م داد

نوای دل انگیز مثل نِیَ م داد

یکبار آغوشم گیر ای جفادار

دوبار هرگز نشود عمر تکرار

شیرین زبانی و همچون صنمی

روی چشم ودلم نِه قدمی

دل من شده غارت زین گناهت

شده عاشق به کلامت ِ به نگاهت

دوست دارم آن بوسهٔ تبدارِ لبت

آغوشت بفشار این خریدارِ تبت

من مست و خرابِ توام ای گل

بلبل غزلخوانِ گل است در کُل

عاشق شدنم زیباست اندازه ندارد

بارانِ عشق غوغاست بگذار ببارد

تو عزیزم شده ای و من غزلخوان

هرگز نشوم از عشق تومن گریزان


داد و هِیَ م داد : به من فریاد و صدای بلند داد