غوک

شوری بیاور

غوغایی به پاکن

من که تمامِ حواسپرتی هایم از پژواکِ غم توست،

من که ناقوسِ ذهنم گوش به نمازِ بودن توست،

باورکن،

در رخدادَت

تنها به تماشا نمی نشینم،

عمری ست لاغر های ِ خشکیده ی زیستنم،

میوه ی سوخته یِ آفتابی می دهد،

که به وقتِ برداشت،

بوی رسوایی اش 

لبخند را بر دهان هاذوب می کند،

دراینجا،

مرگ حتی ،

به تلخیِ حالِ احتضار  سراب مینوشد،

شوری بیاور

غوغایی به پاکن

در این مردابِ مسکوتِ دهشت،

مگرتو،

به شجاعت غوکانِ فریاد

آواز را در پهنای ِ لجن گرفته ی دلم به رقص آوری