سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

شنبه 3 آذر 1403
    22 جمادى الأولى 1446
      Saturday 23 Nov 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        شنبه ۳ آذر

        آرزوي بركه( اول)

        شعری از

        عباس زارع میرک آبادی

        از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

        ارسال شده در تاریخ دوشنبه ۲۱ ارديبهشت ۱۳۹۴ ۰۹:۴۷ شماره ثبت ۳۶۸۴۴
          بازدید : ۳۳۳   |    نظرات : ۳۴

        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

        آرزوي بركه( اول)
        بركه يي  در  يك  بيابان  جاي  داشت           
             آرزو   كرد   او       كه  دريا    پاي    داشت
        آرزوي   من     بود    وصلي    چنين      
                  كاش     تقديرم    نوشتي        اينچنين
        بايد   از اينجا  به   دريا   وصل   شد          
                بعد   از   آن  با  آرزو   هم  نسل  شد
        روز  و  شب  فكرش همه دريا شد او        
                 ياد از او رفتش،  كه  در صحرا  شد او
        عاقبت  روزي   به  مرغي   گفت   راز         
               مرغ    دانا    در   جواب    گفتا    بساز
        جاي  تو   بسيار  دور  از جاي اوست         
               اين  چنين  وصلي  فقط  در  آرزوست
        گفت  بركه ، عشق ،  راز  هستي است        
                اولين   اصلش   همين  سرمستي  است
        مرغك   زيرك   بگفت  آن    بركه   را      
                در   زمستان  شو   به  سوي  قبله گاه
        گر  تو    را   تدبير  باشد   وصل   او       
                 شايد   آن   دستت  دهد   در دست او
        بركه   گفتا   راه   عشق   آسان   مباد        
              جمله  با   سر   مي روند  مستان شاد
        گر  به  تدبير  آمدي  در    وصل   يار       
               راه   وصلش    مي گذاري  نيمه   كار
        بركه   چون  آن  پند ها   نشنيد   هيچ       
               مرغك   زيرك   نگفتش   بيش    هيچ
        روزنه   بگشود  و  بر  صحرا   روان       
               سوي  دريا  ره شد او اين سان دوان
        اين  چنين  بركه به  سوي  دشت  شد     
                 بخت  وي   وارانه   و    برگشت  شد
        گرمي   خورشيد   جانش    مي گرفت       
                ذرّه   ذّره   از   توانش      مي گرفت
        خاك  خشك  دشت  مي بردش درون      
                قطره هاي    آب     بودي    سرنگون
        نيم   جانش  رفت  در  دشتي     چنين     
                نيم   ديگر   شد   رها  از   آن  زمين
        چون   رها  شد  بركه  از آفات  دشت      
               خّرم  و  شادان   درون  كوه    گشت
        گفت   زينجا   مي روم   تا   نزد   يار     
                 بعد   از   آن   دريا   بگيرم   در كنار
        چون   درون   كوه   آمد   آن   زمان       
              ره   به   تاريكي   سپردش  در  ميان
        راه  تاريك  ار    فتادت   در     مسير      
               زندگي  را  مي شوي  صد  باره سير
        ني  ره   پيشت  بود ،   ني  راه   پس        
               گردباد  غصه  را   گردي   چو   خس
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        نظرات

        مشاعره

        کاربران اشتراک دار

        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        2