روکش تراژدیک

شبی سرد و چنین. ....
بستری هم آغوش گریه....
در رنگ این همه دیده. ...!!؟
.
چشم حقارت بر بوم آبستن گاه اندیشه
قید دل را زده است انگار در این سالها
خویشتن گم گشته ها دارد ضد خویش!
.
دل که به اسارت غم می رود، خود بیمار است
پر از امتیاز ناقوس هایی خوشنوا
در دیدن طلبکاری و پارسایی آینه ها
نسخه ای از وجدان خویش در خیال می آورد
آرمان والا با خیال دلبر زرد فام!
.
.
سترون سرنوشت در بنیاد جوانی
نشسته بر سر در دیرهایی که......
مسکینان روح، روکش تراژدیک دارند!
.
.
بت های مفهومی، پر از نفرت و دروغ قیام محبت
با طایفه هایی در انتقام استوار کلافگی. ...
در غروب هر روزه بت ها. ...
بت های نو می روید در مفهوم بت هایشان. ..!
.
.
اما از هیچ چیز آزرده نباشید
انگار خدا همین نزدیکی هاست
در طراوت افشرده بر بام بی مفهوم نم نمک اشک ها