شاهکار!

به نام او، که سرودن آموخت!
درود شاعران گرامی!
با توجّه به این‌که در سایت ادبی شعر ناب، شاهد افراغ اندیشه‌های باشکوه و ارزشمند مدیر موسس این سایت، استاد سید حاج فکری احمدی‌زاده ارجمند هستیم، حس می‌کنم که به رسم ادب و احترام، خالی از لطف نباشد که برخی از ویژگی‌های این نوع سرایش را با هم مرور کنیم.

برخی از ویژگی‌های افراغ اندیشه:
۱_ روشی است از نگارشِ اندیشه و احساسِ آنی که تابع هیچ قانون و قالبی نیست.
۲_ شاعر به آنچه که می‌اندیشد، می‌نویسد.
۳_ اشعار به دور از غلو سروده می‌شوند.
۴_ سرایشی است صادقانه که در آن بی‌پروایی و صداقتِ آنی در لحظات فکر و احساس انسان، بر ورق جاری می‌شود.
۵_ نوعی بداهه‌سرایی است بر اساس احساس و اندیشه‌ی آنی؛ امّا، واقعی.‌
توضیح این‌که:
معمولا وقتی از یکی مطلبی را می‌پرسید و ناخوداگاه و بدون فکر، سریع پاسخ می‌دهد، آن چیزی را بیان می‌کند که در پنهانِ خودش نهفته دارد. در سرایش افراغ اندیشه نیز دقیقا همین حالت؛ از نوع شاعرانه و احساسی‌اش اتّفاق می‌افتد.
البته احساسِ آنی هر انسان، ریشه در سرشت او دارد. هرچه درون انسان، آیینه‌سان‌تر باشد، سرایش‌ها و نیز سخن‌های آنی او، زلال‌تر و دل‌نشین‌تر خواهد بود.
نمونه‌هایی از افراغ اندیشه‌‌های استاد سید حاج احمدی‌زاده (ملحق):
۱
دردی که در سکوت است در فریاد نیست.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۲
پرده از راز پنجره این روزها باخبر نیست.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*

۳
هیس سکوتم از هوش رفت!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۴
درد که تو باشی
همه چیز شیرین است
و من،
فرهادش...
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۵
خدا به خیر کرد
شهر ما کوچه‌‌ای به نام لیلا داشت
ورنه مجنون،
تمام شهر را ویران می‌کرد.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۶
طلایی‌ترین
انفجار قرن سکوت بود
وقتی که ــــ
لب‌های سُرخت
با لرزش مرا می‌خواند.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۷
زن بدون مرد،
عروسکی‌ست بدون هم بازی
مرد بدون زن
آتشی‌ست بدون هیزم
ما با هم کودکانی هستیم
که هرگز پیر نمی‌شویم.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۸
سوختن سیگارم
با آتش عشق تو بود...
پدر عشق بسوزد
که ــ
منشاش آه من بود.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۹
در وادی عشق
چو قدم برداری، بر داری!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۰
آنقدر لبخند تو را
به چشمانم
دوختم تا...
عاقبت كور شدم.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۱
قرار است
از چشمانم بباری...
به ابر بگو:
دیگر نبارد.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۲
وقتی از بام نگاهت
بر فرش سُرخ لب‌هایت
ریز ریز تبسّم
می‌ریزد...
دنیا عاشقانه می‌خندد
و من
از حسادت می‌میرم.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۳
ندانم نان را که پٌخت
امّا، آتشش من بودم!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۴
شب تا سحر
ناز ماه را کشیدم
صبح که شد ــ
خورشید همه را خریدار شد!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۵
من تنها
به خواب آشفته‌ای
ایمان دارم
که تو را
در آن ببینم.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۶
تا سحر راهی نیست
اگر بوسه‌هایت بُگذارد
حالا فهمیدم...
آغوشت چرا شب را
بیشتر...
دوست دارد!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۷
بیا به خوابم
هر شب
تا دست پاچگی‌ام را
شعر بنویسم.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۸
داستان شعرم
از چشمهای تو آغاز
و به لبهایت مهر و موم شد!
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۱۹
شعرهایم
آهی‌ست بر شیشه‌ی
پنجره‌ای
که رو به کوچه‌ی تو
باز می‌شود.
…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*…*
۲۰
مادرم اقیانوس دردم را
خوب می‌فهمید
که می‌گفت:
نوشته‌هایم شعر نیست!
اشکی‌ست
که از بدو تولد
در بطن من جاری‌ست
خروش رودخانه‌ای‌ست
که فریاد می‌زند
بهار در راه است
و مرگ اسفند حتمی‌ست!

سپاس از نگاه مهرانگیزتان.