« حکایت »

بنگر به روزگاران ، دنیای بی عدالت

غرق اند مردمان در دریایی از رذالت

حلاج های کذاب گویند صد انالحق

حق را به سخره گیرند بی حجب و بی خجالت

مردم به جای فکر و یاری به نوع انسان

گیرند حق مظلوم ، خوابند  در جهالت

الفاظ زشت و غیبت ورد زبانمان است

صد ها دروغ گوییم کاری که گشته عادت

در زیر پاست مظلوم ، انسانیت کجا رفت ؟

تبعیض های جنسی ،  فریاد بی حمایت

همواره پیش رویت حرف وفا و یاری ست

اما شمار ، زخمِ خنجر به شانه هایت

دانی چرا به دستش فرهاد تیشه ای نیست ؟

زیرا که کوه عشاق سست است و بی اصالت

من گر زبان گشایم نَبوَد بجز شکایت

حافظ نوشته بهتر اوضاع و این حکایت

« از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیفزود »

« زنهار از این بیابان وین راه بی‌نهایت »

« ای آفتاب خوبان می‌جوشد اندرونم »

« یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت »