کاکتوس

غنچه ای زیبا تراویدن گرفت

گوشه ای بر ساقه روییدن گرفت

چون ز نورستن گذشت زیباترین

بین گلها شا د و شادی آفرین

روزها مشغول خود می شد بسی

هم چو من زیبا کجا باشد کسی

کاکتوسی در کنارش ریشه کرد

غنچه از دوستی او اندیشه کرد

من ملک در بین گلها بوده ام

کی ندیم خار و خلها بوده ام

برگ من لطیفِ از شبنم بُود

دیدن هر خار پیشم غم بُود

در جوارم کاش گل ریشه دهد

این گیاه زشت بر بیشه رود

خشک گردان ساقه اش را ای خدا

تا شوم راحت اجابت کن دعا

گل چو غره شد خرامیدن گرفت

آسمان از خشم باریدن گرفت

برگهای گل جدا شد بر زمین

دامن پر چین او شد کم ز چین

سر و پای گل که لرزید تا جبین

کاکتوس خندید و گفتا این چنین

گر چه تو غره شدی بر خود بسی

لیک نیستم کینه از تو یا کسی

تن خود را گیر زیر برگ من

از چه رو راضی شوی به مرگ من

عمر ما نیست تا ابد پایندگی

 میهمانیم این دو روز زندگی

مدینه ولی زاده جوشقان