عمر مردمان

کلاغی را نظر کردم  به راهی  

نشست و سر کشید آبی ز چاهی 

عجب دیدم که با منقار کوتاه 

چو پیلی رفع کرد عطشان به ناگاه 

پریشان پیر مردی چشم بسته 

جوار چاله اندوهگین نشسته 

فشرده زانوان را سخت در  بر

درون چنبره خم گشته آن  سر

چو شد چیره شگفتی های بسیار 

بگفتم پرده از این راز بردار 

بگفتا این غراب دنیای شوم است   

که از چنگال تیز او نشد جست 

بدان این گودال هم مردمانند 

که مکر چرخ ِ افسونگر ندانند 

و نوشین آبکی در عمق آن است 

همانا کوته عمر ِ مردمان است 

منم وجدان ِ انسان های پستم 

حزین کارشان گریان نشستم 

                                               شهریور 1387