تمییز

چو بامت یک هوایت بیش باشد
دلت از دست گردون ریش باشد
زبان در کام گیر و لب فرو بند
مگر وقت ضرورت پیش باشد
زبان اندر دهان چون تیغ تیز است
گهی نوش است و گاهی نیش باشد
چو آدم ظاهری از هم ببیند
همان بهتر که نیک اندیش باشد
چو مرگ است آخر کار آدمی را
چه فرق شهزاده یا درویش باشد
بیندیشد زرستاخیز انسان
که اعمالش وبال خویش باشد
به سختی جان سلامت می توان برد
مگر تمییز گرگ از میش باشد
هر آنکس راه را گم کرده باشد
دلش در ماتم و تشویش باشد