تیرِجگر دوز

شعریست که حَک بَر دل و آن گوهـرِ یکتاست
مضمونِ چنین شعر... به هر گوشه هویداست
بشـنو سخـنِ ناصـــرِ ما را...، که چـه زیباست
روزی زِ سَر سنگ...، عقـــابی به هـوا خاست
وَنـدَر طلــبِ طعـــمه ...، پَـــر و بال بیــــاراست
2
چــون اوج گـرفـت و زِ تَنَـش خــاک همـی رُفت
چشمَ ش به بُلندا بُد و... پَستی به بَرَش اُفت
خوش در پی یک طُعمـه بَـرِ جوجه و هـم جُفت
بر راسـتی بال...، نظــــر کـرد و... چنین گفت:
«امـــروز همـــه روی زمیـــن... زیرِ پرِ ماست،»
3
خشنود ...، که در اوج و بَـرَش کـــوه بوَد... ریز
هم دَشت و دَمَن، بَحر،به چشمش همه ناچیز
می گفت به دل هیـــچ کـه با غـم تــو نیآمیـز
بَـر اوجِ فلـــــک چـــون بپـــرم ...از نظـــرِ تــیز...
می‌ بینـم اگـــــــر ذرّه‌ای... اَنـــدَر تَـهِ دریـاست
4
وَه قـدرت من هست در آن اوج... چـه بی حَد!
گـر یَک به زمینم..، به فضــــا...، قدرت من صَـد
این چشـمِ عقــاب است و ...رَصَـد را نبــوَد حَد
گـــر بَـر سَــــرِ خـاشـاک...، یکی پشّــه بجُـنبد
جُنبیـدن آن پشّـه ...، عیـــان در نظــرِ ماست»
5
هـر ذرّه قـــوی باشـــد و خود چشـــمِ خرَد دید
بر لاغــــری یک پَشّــه یاران...، زِ چـه خنـدید؟!
او مســتِ منی بود و... به هــر سـوی بچـرخید
بســـیار منـی کــــرد و... زِ تقـــدیر نتــرســـــید
بنگر که از این چرخ جفا پیشه.. چه برخاست!!
6
در کـــوه... پیِ کبک... ، کـــه صــــیادِ جــوانی
از چِلـــه... که تیــــری بِرَهـــانیده ...، به جانی
در اوج بُــد آن مــــرغ و هَمــی دیــد...، بـه آنی
ناگـه ز کـمینـــــگاه...، یکــی ســخت کمـــانی
تیــری زِ قضـــــا و قَــدَر انـداخت...، بَر او راست
7
فـرزندِ خِــــــرَد...، نکـتـــه از این درس بیـــــاموز
سخت است شنیدن،که چنین قصه ی جانسوز
اما چـــه کنـــم ...؟! ، پنــــدِ پـدر را تو بیـــامــوز
بَـر بـالِ عـقـــــــاب آمـد...، آن تیــــرِ جـگــــرِ دوز
وَز ابر...، مَر او را...،به ســـوی خاک فـرو کاست
8
از اوج...، به خــاکـــی نَـرَود کس...، کـه الهـــی
سخت است...، بَر افتاده به خاکی.، که نگاهی
یارب بجـــز از مهــــــر تــو اَم...، نیســت پنـاهی
بَــر خــــاک بیفتـــــــــاد و... بغـلـتید چـــو مـاهی
وانگـاه پَـــرِ خویـش گُشــــــاد از چـپ و از راست
9
آن تیــــــرِ خطـــا رَفتــــه... ، دَریـدَش زِ میـان تَن
از خویش به دَر آمــد و شــد از سَــر او ...، "من"
آن تیـــــر نگــه کـــرد و... بِبُـــرد او کــه بدان ظَـن
گفتا: «عَجَب است این که زِ چوب است و زِآهن!
این تیــزی و تُنـدیّ و پریدَنش...، کجـا خاست؟!»
10
می گفت:«چه سان...؟چـوب فضا را همه کاوید!
آهن به سَـرِ چوب...، گلِ جــان...، ز تنـم چیــد»
یکبـــــــارِ دگــــر چشـــــــم بـدان تیـــــــر بدوزید
چــون نیـــک نگـــه کـرد و پَـر خـــویـش بَـر او دیـد
گفتا: « ز که نالیم؟ که از ماسـت که بَـر ماست»

مخمس، با تضمین از غزلِ زیبای ناصر خسرو