تا قدم برداشتم قلبت پر از اغيار شد

آمدي يك شب به سويم آسمان غمبار شد

سيل غم آمد تمام هستي ام آوار شد

خفته بودم سالها در بستري تاريك و سرد

با صداي قلبت آن شب قلب من بيدار شد

ديده ديد و دل تپيد و خون چكيد از لحظه ها

عشق آمد چشم و دل با هم فداي يار شد

تا گل روي تو زيباتر شود در باغ عشق

در كنار ساقه ات ماندم وجودم خار شد

با تبرهاي نگاهت در دلم بتها شكست

عشق در قلبم يكي شد غم ولي بسيار شد

هيچ ليلاي خيالت هرگز از يادم نرفت

گرچه مجنون درونم از غمت بيمار شد

گفته بودي: دور باشيم از هم و عاشق ولي

تا قدم برداشتم قلبت پر از اغيار شد

باز در اعماق درياي وجودم نام توست

گرچه قلبت از من و فرياد من بيزار شد