نامه ای به پسرم دنی

کاش به گرمی سلام صبحگاهی فرشی برایت بافته بودم
کاش به نرمی گلبرگهای لاله آغوشی برایت پهن کرده بودم
کاش در گلابدان خانه مان کمی عطر جوانی باقی بود
کاش شعله زمان آرامتر میسوخت
کاش دریای بی مهری جزر و مدی ملایم داشت
کاش نفسهای آخر شب بو را نشنیده بودم
کاش پیک آخر سنبل چشیدنی نبود
کاش می ماندم و برق نگاهت بر زلفم شانه میزد
کاش فانوسک من در این شبهای وحشی سرد نمیشد
کاش رویای سرم افسانه مجنون خوانده بود
کاش جوونه امید زرد و بی روح نبود
کاش تنور دل من نور اوستایی بود
کاش دستهایم به گناه عشق آلوده نبود
تا میتونستم انسانیت را برایت لقمه بگیرم
بابک فغفوری