" به نام حضرت دوست "
آن که آرامش ِ من بود ز ِ من دور شده
زندگی بر تَن ِ من وصله ی ناجور شده
آن که شال ِ نگهَش پیچش ِ سرمایم بود
بسته پلک ِ نفَسَش ، تیره و بی نور شده
ناله ها کرده ام از دوری ِ دلداده ی ِ دور
پا به ما گشته ی غم ، زاده ی رنجور شده
آن که از شوق ِ پَرِش های ِ دلم ، می لرزید
حلقه ی مأمن ِ او ، پیله ی ناسور شده
نوشخندش نوَسان ِ شب و هر روزم بود
شیره ی طعم ِ لبش ، شوره ی انگور شده
آن که هر دَم به بَرَم دست به گردن می بُرد
دست در گردن ِ یاری ست که مسحور شده
نغمه ی نای نَفَس های شراب آلوده ش
به بهای هوسی زخمه ی تنبور شده
شده ای نادم و از مِهر چه دارم چاره ؟
جز فراموشی ِ آن دلبر ِ مغرور شده
روزها رفته و باران ِ بلایم دادی
بنِشین در بر ِ "دلشید" که مهجور شده
92/12/15
دلشید..
با تشکر ویژه از استاد گرانقدرم "جناب آقای میرسلیمانی بافقی "که با باران ِ بی وقفه ی بزرگمنشی و سعه ی صدرشان ، بذرهای نوکاشته ی سرزمینِ شاعرانگی این شاگرد ِ نوآموز را طراوت میبخشند..