فراموشی..

               " به نام حضرت دوست "

آن که آرامش ِ من بود ز ِ من دور شده

زندگی بر تَن ِ من وصله ی ناجور شده

آن که شال ِ نگهَش پیچش ِ سرمایم بود

بسته پلک ِ نفَسَش ، تیره و بی نور شده

ناله ها کرده ام از دوری ِ دلداده ی ِ دور

پا به ما گشته ی غم ، زاده ی رنجور شده

آن که از شوق ِ پَرِش های ِ دلم ، می لرزید

حلقه ی  مأمن ِ  او ، پیله ی  ناسور شده

نوشخندش نوَسان ِ شب و هر روزم بود

شیره ی طعم ِ لبش ، شوره ی انگور شده

آن که هر دَم به بَرَم دست به گردن می بُرد

دست در گردن ِ یاری ست که مسحور شده

نغمه ی نای نَفَس های شراب آلوده ش

به بهای هوسی زخمه ی تنبور شده

شده ای نادم و از مِهر چه دارم چاره ؟

جز فراموشی ِ آن دلبر ِ مغرور شده

روزها رفته و باران ِ  بلایم  دادی

بنِشین در بر ِ "دلشید" که مهجور شده

92/12/15

دلشید..

با تشکر ویژه از استاد گرانقدرم "جناب آقای میرسلیمانی بافقی "که با باران ِ بی وقفه ی بزرگمنشی و سعه ی صدرشان ، بذرهای نوکاشته ی سرزمینِ شاعرانگی این شاگرد ِ نوآموز را طراوت میبخشند..