لمس احساس تو

دوستت دارم و مهری که دلم می داند

شوق احساس قشنگی به لبم می راند

نفست چون دم آن یار مسیحایی من

که به انفاس خوشش باز مرا می خواند

چهره ات روشنی شعر و کلامم بی تو

کلماتی عبث و متن غلط می ماند

لذت پر تپشِ گفتن یک جمله ز تو

گیج و مسحور مرا سوی قلم می راند

باز هم شعر نوشتم ز تو باران بارید

لمس احساس قشنگ تو وضو می خواهد

نیاکوئی لنگرودی 1392/12/16 تهران