کویر دل

نمیدانم  امشب چرا حال من

خراب ست و تیره ست احوال من

همه نا مرادی ز دنیای دون

نشسته بر این پیر مرد زبون

چنان تنگ و تیره ست دنیای من

سیاهی کشد بر سرم اهرمن

شب و روز در فکر خواب و خرام

گرفتم زدنیا فراخی و کام

همه عمر رفته پشیزی نبود

به چشمم نوا خانه ای می نمود

ولیکن ز کردار نفس پلید

بسی خار ها بر دلم می خلید

تو ای خالق روشن و تیرگی

نگهدار نابودی و چیرگی

ببخشا به من هم گناه مرا

تقبل بکن آز و  آه مرا

مزن کوس رسوایی ام را به مهر

که این بنده خام ست و گردون سپهر

به یک خنده قلب مرا شاد کن

کویر دلم را تو آباد کن