استاتیرا

استاتیرا

ببین

زخم شانه ام را

اخم سفره ام را

کفش هایم را

که دهان باز کرده اند مثل خودم از فرط گرسنگی در شب عید

استاتیرا

گرسنه در وطن تو گریسته ام  گریسته ام گریسته ام

با استازیس و ارنی کا

برادر و خواهرت

 که به جبر  مرا دوست دارند به خاطر دست های قشنگ و تهی ام

که رنج توامان این روزگار را

زیر خاک های این پتوی سربازی  مندرس

نفس کشیده ام

های

های

های

روزگارم  مثل زلف سگ نجس است

و جهانم بوی گیس سوخته می دهد

در خانه ای که خورشید

خسته از آسمان

سر بر دیوار پر از موش می کوبد

استاتیرا

استاتیرا

استاتیرا

دختر مهربان شرقی ام

نوشتن نان برای همه ساده است

ولی خوردن آن برای ما سخت است

نان چیزی که سفره ی ما درآرزویش کهنه شد بعد پوسید

استاتیرا لبخند بزن

نان خشکی محله هم به ما نان نمی دهد