سنگلاخ....

شعری به یادِ عاشقانِ خدا

قصه این است :
قصه ی زندگی
قطار دردواره ها, روی ریل زندگی...
قحطی واژه ها
نه هفت سال
که عمری....
غم,
اندوه بی پایان,
درد بی احساسی
و شهرتِ هوس
خاص و عام شد...
عاقبت سکته ی عشق,
ثبت ِ مرگ احساسی ِ انسانیت
قتل عام کرد دل ها را گناه
بسته , چشم های زمین و زمان
کور گشتند این مردمان....
و صدایی شنیده نشد میان این ناله ها
نیات همه شوم 
و بازار عشق فروشان شلوغ
همگی مدعی عشق شدند...
چندین بار,
مجنون شدند
لیلی کو؟
که ببیند این مدعیان؟؟؟؟؟؟
کجاست مجنون که ببیند ؟!
همه دلداده و دلبر شدند!
نه خیال است
تا ندارند نشانی ز خود
ز معشوق هرگز...
زبانم لال هوسران شدند
به شوخی گرفتند زندگی را
و به بازی عشق را 
کسی دم نزند از عشق پاک مادران
و مهر زلال ِ پدرهای مهربان
مردان ِ جوانمرد این آب و خاک
کوچک مردان ِ عاشق
جوانان معطر به عشق خدا
آن زیبا سرشتان ِ بهشتی
جان که هیچ
دل داده بودند به الله
دل زدند به دریا 
پشت پا بر هوس های دنیا
چشم بستند بر آرزوها
لبیک گفتند به عشق
پر گشودند
رها گشتند از زندان دنیا
دریدند این قفس های هوس را
چشیدند مزه ی عشق را
و رسیدند به مقصد
فراموش شدند انگار...
سفر را به پایان رسید
خسته نباشید رفیقان ناب! ( لاله های عاشق )

با تشکر از دوست و استاد خوبم صدف عظیمی که همیشه منو در بهتر شدن نوشته هام کمک میکنن ...