قبرستان غیرانتفاعی

آستینِ پاره از عشق و

ناودانِ شکسته از باران

رستن از شاخه تا وصال زمین

در بیابانِ سرخ بی پایان

برمداری که زرد شد از غم

برمسیری که پرشده از مین

در میان هزار صلح بشکسته

من تماشایی ام بیاو ببین

قصه مرغ بی پروبالی

آنسوی مرزهای خون آلود

قصه دزد کوچه پشتی

درهوای گرفته و پردود

ناله های عجیب مرغابی

روی برکه پراز ماهی

قصه دستخط ماهی ها

روی تکه کاغذی کاهی

ردپای مخوف یک میمون

روی جالیز کنج قبرستان

شعرمشکوکِ شاعری مرحوم

حک شده روی درب گورستان

اشک های پر از غم یک زن

ذهن مجنون پریود بی خون

سیل گمراهی اش اسفناک است

می کند دجله را پر از کارون

ضجه های شبانه یک مرد

کنج حمام گریه با صابون

ضربه های دوباره شهوت

می کشد روی روح او ناخن

مادری کودکی چو می زاید

سرخوش و غرق در شادی...

کودکش از قضا چه می پرسد

مادر از کجا مرا زادی

دستهایی که رفته بر زنجیر

قلب های که مانده در تبعید

باز غافلانه چرا پرسند

از زمان رسیدنت ای عید

خفه گشتم زرنج دورانم

با که گویم غم خودم ای دل

آرزویم فقط همین مانده

شادروزی که میروم درگل