خاكستر عشق 24(غزل پاياني)

فرياد ز بيداد شب سرد جدايي

آتش زده دلبر به دل من به جفايي

در واهمه ي شبزدگان راه ندارد

از صحبت آرام دم صبح صدايي

در شهر شب من گذر هيچ كسي نيست

از خانه تنهايي من نيست رهايي

چون باد دل بسته بريدي و گذشتي

گويي كه نديدي ز كسي هيچ وفايي

            من در هوس گوهر زيباي تو بودم

تا خانه ات آمد دل من بهر گدايي

آوازه ي گيتار من آواز غم توست

جز نام تو در زخمه ي من نيست نوايي

از گوهره ي عشق،سرشتم بنهادند

محتاج بلا بودم و در فكر بلايي

بگذر زمن اي دوست كه با خاك من و تو

هرگز نتواني ببري راه به جايي

يادي بكن از اين دل بيچاره ي هامون

ديوانه شوم در غم عشقت چو نيايي

در خانه ي خودبين گذر عشق نباشد

بايد كه دمي از قفس خويش درآيي