شرمسار از قلم ..!

زار می زند به تن َم سقوط جان َم این لباس ِ دست دوز!

شرمسار از قلم ..!
غَمــگیــن ، ، مـثــِ رَخــتـــِ عَــزآ
مثـــِ فاحشه ای مــُـؤمــِـنم
خانه أَم زِندگی إیــستـــ تاریکـــ
غَــمِ مُـضـاعَـــفـــَــی اِنـــگـــآر
تـَـمـآمِ مَـــرآ خــاکــــِ مُـــرِده پــاشــیــدِه اَنــد
شبیهِ لـآشِـه‌اِی ایستــآدِه
کـآش کَـسـی جـِـلـُوی نـفـسـَم رآ بگیرد
کــِ نـیُـوفـتَـد
اَز بـُوی تـعَـفُّـنِ زِنـدِگـی ام
بہ دقت درد مے کشم
دمارِ روزگارم چِ بَـــــــــــد درد میـكُند .
غَـلافــ کُن بانــُـو
دَستـــ بـــِ خندِه کـــِ میشوی
مرگــِ یکـــ شهر
قطعیستـــ
دوستت-دارم سرب داغ است
بگوئی اول خودت را می سوزاند ... !
عمری-ست در شمایل
هر عشق-دلفریبی را از من گرفته ای
چه فراوان-تقاص-ها ..
چقدر کمرنگ-ام پیش تو
چقدر پر-رنگی در قلبم ....!
شرمسارم از قلم ..!
بس که دردش دادم
پ:ن: دیر دانستم منقار هیچ پلیکانی مرا
از برکه به مهمانی دریا نخواهد برد ..!

پ:ن:◄ آری آری؛ تو، مُسلِم به دیانت ِ خود باش
 من، مؤمن به ره ِ خویش.
ملتفت باش؛
 سَرَم برای ِ التفات ِ این و آن  دَرد نمی کند!

اَز خُدا پَـ ـروا کُنید؛
تا پَـ ـر  وا کُـنـ ـید ...

– —––уєѕ , ι αм ƒαllιηg ¯