پک آخر

" پک آخر "

پک اول را زد

پک دوم را ، هم

دود شد گسترده

توی آن خلوت یأس و ماتم

پک بعدی را زد

مرگ انگار از دور

و بویی از کافور

به مشامش می خورد

و درونش افسرد

پک بعدی را زد

و سپس نعره بر آورد ، و گفت:

که خدایا  ، تو بگو

توی این عالم خوف

تا به کی باید خفت؟

اما در خلوت خود

مرد معتاد ، صدایی نشنفت

پک بعدی را زد

مرغ اندیشه او ، میخواست پرواز کند

و به دوران سلامت

و به ایام بدون الم و رنج و ملامت

سفر آغاز کند

حال ، آن آدم معتاد و ذلول

لاجرم می بایست

قفس اوهامش را ، درب باز کند

درب باز شد و آن مرغ پرید

و هراسان و عجول

به گذشته به زمانهای قریب

سفری آغازید

ناگهان دید در آنجا ، مردی

که ز او می جوشید ، رگ عشق و غیرت

اما حال ، چه بود

مردکی انباشته از حسرت

غرقه در نشئه گی و در حیرت

خالی از حس ندامت ، عبرت

عاری از فطرت انسانی خویش

و سر و وضع پریشان و پریش

مرغ آنجا دید مردی را

همه مردانگی و حس لطیف

اما حال ، چه بود

غرقه در دود و در این میل کثیف

نشئه و خار و نحیف

و اسفبار و ضعیف

مرغ بیچاره کنون

دیگرش تاب ، به اتمام رسید

با یک خاطر ریش

برگشت آن مرغک زیبای خیال

به سوی محبس خویش

هنگامی که رسید

مرد را خفته بدید

غرق وهم و هپروت

مردمان با کینه

می برندش به سکوت

به درون تابوت

مرغ ، خندان شد و گفت:

پک آخر را زد

و سپس آن مرغک

خالی از هر قیدی

تا افقها پر زد