شعربلوچی

درخت وفا چرا پژمرد

می نالم که شاخ شکسته ی آن درختم

دروفا کوتاهی میکنیم ودرجفا می کنیم افراط

هیچ کس ریشه ی درخت محبت را از ریشه نمیکـَند

ثروت به کسی وفادار نمی ماند

وفائـی  درچْک چـیـا بارڃن لیمـّران بیتـَّگ    

من نالـَگایان که من دِرچْکئ سِسْـتـَگڃن ̈طالان

وفا کسـِڃ که بــِکــَنـْت پـَر کِـساس ، جفا هَـن پَه حدّ   

      نـَبـُرّی مهرَئ چـِنالا کــَسِـڃ چه هـُنـْـڌالان

بـَرڃ یـڃ دوْرا گــَل  یک کــَسـِڃ بـَرڃ غمگین       

   نــَزانـْت کــَسِڃ اِدا دنیایَـئ پَـنـْڌل و چالان

نـَـبیتّ نڃـکڃـن کــَسا عُمْر و بد نـَرَوْت زیتــّـا       

   شـُتــَنـْت قــُمْری و شادِه کــُتــَگ هَما ڌالان

نــَکــُت وفا اِدا زَرّا پَه هِچ کــَسـا گــِنــْدَئ     

که باز چَـمّ پَـدا کۏرنــْتّ په آتـْکــَگڃن مالان

چَکــَرّ و بالی کپۏدَر بــِـدَئ مَنـا مِسْتاگ   

   وفائـَی نِـهـْرْ شـُتــَگ بــُرْزا بیا بــِدَئ حالان

نــَزانان بارڃن گــَنـۏکِـن  یــڃ  ساریـا سارَت