من همان مسئله ی سخت ریاضی هستم....

گاهی آدم ها در تلخی تنهایی خود حل گردند..

هی شکر ریزی تا بلکه کمی تلخی وتنهاییشان کم گردند...

گاهی آدم ها چون مسئله ی سخت ریاضی هستند...

هی تمام  مخ من هنگ کند..

مگر این مسئله ها حل شدنی هم هستند؟

من خودم یک نفر یک از این هایم..

همه ی مردم شهر...

جملگی معتقدند...

مثل یک مسئله ی سخت ریاضی هستم...

خنده بر لب هایم

و غمی ژرف درون دل من حل شده است...

شاید این تلخی من از اینست...

که دلم غمگینست...

سلام و درود بزرگواران...هنوز این شعر را ویرایش نکرده ام...در حقیقت وقت نکرده ام که ویرایشش کنم...

در هر حال نقد یادتان نرود...