شکوه

ای که به آسمان دل زهره و ماه من تویی
حال خراب و حسرت عمر تباه من تویی

شکوه کنم ازاین زمان، از ملکوت و آسمان
قسمت من ز هستی و بخت سیاه من تویی

حاصلم از تمام تو نیست بجز نبودنت
شعله سرکش غم خواه و نخواه من تویی

این من و بغض کهنه ی راه گلو گرفته ای
اشک نگاه خسته ی گاه به گاه من تویی

پر شده ام ز حسرت رؤیت روی ماه تو
سرخی روی گونه و قصه آه من تویی

کار من از ندیدنت یکسره بر جنون کشد
منتهی دو دیده و ختم نگاه من تویی

من بروم به کوی تو، سجده برم به سوی تو
ای که نباشدت خبر این که اله من تویی

علی نیاکوئی لنگرودی