اندیشه ی احساس

من در اندیشه ی یک باغ پر از عطر حضور نفست

که کند خلوت تنهایی من را لبریز

و در اندیشه ی نور

 پشت چشمان سیاهی که کند خانه دل را روشن

و در اندیشه ی بیداری شب

در پی دیدن ماه

و در اندیشه ی بی تابی روز

همسفر با خورشید

و در اندیشه ی دیدار نسیم

که نوازش کند این قلب پر از مهرم را

غوطه ورم

من از اندیشه ی مرگ

که گشودست  دو دستش که مرا سخت بگیرد آغوش

مضطربم

و مرا سخت به هم می ریزد

خواهش چشم زدل

که شود جاری و رسوا کند این حال پریشان مرا

من در اندیشه ی تفسیر سکوت

متفکر شده ام

و در اندیشه ی یک باور ساده

با تمامی وجودم درگیر

من در اندیشه ی پروانه شدن

بر تن و روح زمین

پیله ای تنگ و خشن  بافته ام

و در اندیشه ی دیدار طلوعی ز پس غربت جهل

تا بلندای زمان تاخته ام

من در اندیشه ی خود

در فضای که دلش باشد نام

خانه ای ساخته ام

و کلیدش

بر نوک منقار کلاغی

به امیدی عبث  آویخته ام

و در اندیشه ی مرهم

درد بر روی هم انباشته ام

من در اندیشه ی انسان

که تهی گشته  زنور

تن و جان فرسودم

و در اندیشه ی عشق

 از حقیقت به مجاز ره پیمودم

دیده پر خون کردم

چون رسیدم به جنون آسودم

من در اندیشه ی رویش

نفسی تازه شدم

و در اندیشه ی زیبایی گل

به تمنا رفتم

چون رسیدم به بلندای غرور

دست خالی و تهی برگشتم

من در اندیشه ی دیدار خدا

سفری کرده ام از دیده به دل

همره باد صبا

از ازل تا به ابد

از جهان گذران

تا به دنیای درون

و به اندازه وسعت تنهایی خود

چیده ام نور زسرشاخه امید

من در اندیشه ی دریا

قطره ای گشتم و از ابر فرو باریدم

و در اندیشه ی یک حس غریب

بارور گشتم

من در اندیشه ی یک وسوسه بیمار شدم

و در اندیشه ی مرداب به عشقی ابدی پی بردم

من در اندیشه ی بغض

که شود سیلی و بر باد دهد بنیادم

در هراس افتادم

و در اندیشه ی پیدایش روز

از پی ظلمت و تاریکی شب

حیرانم

من در اندیشه ی احساس گناه

مصلوبم

و از اندیشه ی تکرار

گریزان هستم

من در اندیشه ی پرواز به راه افتادم

و در اندیشه ی احساس به دام افتادم

و در اندیشه ی ادراک به خاک افتادم